keimeno


Είμαστε μια ανεξάρτητη από κόμματα επιτροπή με στόχους:
- Την κοινωνική αλληλεγγύη,
- Την έμπρακτη αντίθεση στα κυβερνητικά μέτρα, που ξεπουλάνε τη ζωή και τη χώρα μας καταλύοντας κάθε έννοια δημοκρατίας,
- Καλύτερη προσέγγιση όσων βιώνουμε, κόντρα στην παραπληροφόρηση των Μ.Μ.Ε., που θέλουν να μας πείσουν ότι η σωστή πορεία της χώρας μας είναι η υποταγή στην Τρόικα και το ΔΝΤ.
  Συγκαλέσαμε επιτροπές σε Πυλαία, Πανόραμα, Χορτιάτη, Φίλυρο, Εξοχή-Ασβεστοχώρι, μαζέψαμε απλήρωτα χαράτσια και κάναμε ομαδικά εξώδικα στη Δ.Ε.Η. Πετύχαμε ΝΑ ΜΗ ΜΕΙΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΡΕΥΜΑ.
  Συμμετέχουμε στην αυτο-οργάνωση και την αντίστασή του λαού με άλλες πρωτουβουλίες στη Θεσσαλονίκη και όλη την Ελλάδα.

ΔΗΛΩΣΗ ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΝΟΜΟΥ

Τη δήλωση αυτήν κατέθεσα στη ΔΟΥ της περιοχής μου δηλώνοντας αδυναμία πληρωμής των τελών κυκλοφορίας για λόγους οικονομικούς και λόγους συνείδησης που δεν μου επιτρέπουν να συναινώ σε αντισυνταγματικές διατάξεις νόμων. Αν τη χρησιμοποιήσετε προσαρμόστε την στην περίπτωσή σας (αφαιρώντας π.χ. τους λόγους που αφορούν αυτοκίνητα diesel ή μεγάλου κυβισμού) και καταθέστε την αναφέροντας τον αριθμό των σελίδων τις οποίες θα πρέπει να υπογράψετε όλες. Ζητήστε αριθμό πρωτοκόλλου και υπογεγραμμένο αντίγραφο. Η δήλωση αυτή είναι συνοδευτική της ΑΙΤΗΣΗΣ -ΑΝΑΦΟΡΑΣ που ενημερώνει την υπηρεσία για τη γενικότερη μη τήρηση του Συντάγματος από την εξουσία, και λειτουργεί ως ΔΗΛΩΣΗ ΝΟΜΙΜΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΝΥΠΑΚΟΗΣ η οποία δικαιολογεί σε περίπτωση προσφυγής σε διοικητικό δικαστήριο την άρνηση πληρωμής.  Οι ίδιες δηλώσεις μπορούν να κατατεθούν και στην Τροχαία αν σας πάρουν τις πινακίδες, ζητώντας ανακοπή της πράξης τους από τον Διοικητή.


ΔΗΛΩΣΗ ΕΠΙΦΥΛΑΞΗΣ
Του ……………………………..
Κατοίκου ………………….
Α.Δ.Τ. ΑΒ ………./Α.Τ…………
Οδός ………………, Τ.Κ. ……
Τηλ. ……………..
Με ΑΦΜ ……………………
 Δ.Ο.Υ. Κατερίνης
Κάτοχος του υπ’ αριθμόν κυκλοφορίας …………. οχήματος
Ημερομ. .................................. 2013
ΠΡΟΣ
Τον κ. Προϊστάμενο Δ.Ο.Υ
………………………..
1.      
ΓΝΩΣΤΟΠΟΙΗΣΗ: - Υπουργό Οικονομικών
-     Ν.Σ. Κράτους
-     Συνήγορο του Πολίτη
-     Διοικητή Τροχαίας
-     Επιτροπή Ανθρωπίνων
-     Δικαιωμάτων
-      
ΔΗΛΩΣΗ ΕΠΙΦΥΛΑΞΗΣ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΔΙΑΤΑΞΕΩΝ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ ΠΟΥ ΟΡΙΖΟΥΝ ΤΑ ΤΕΛΗ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΟΣΤΙΜΑ ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΜΗ ΠΛΗΡΩΜΗΣ ΤΟΥΣ. ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΠΛΗΡΩΜΗΣ, ΚΑΙ ΑΙΤΗΣΗ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗΣ ΑΚΡΟΑΣΗΣ.
(36 (τριάνταέξι) υπογεγραμμένων σελίδων)
 Θέματα:
1.     Αναφορά της επιφύλαξής μου επί της συνταγματικότητας των νόμων που ορίζουν τα τέλη κυκλοφορίας και τις ποινές  σε περίπτωση μη πληρωμής τους και αίτηση αιτιολογημένης γραπτής απάντησης από την υπηρεσία σας.
2.     Αίτηση προηγούμενης ακρόασης
3.     Αντισυνταγματικότητα διατάξεων του άρθρου 35 του ν. 3986/2011 που ορίζει τα τέλη κυκλοφορίας.
4.     Αντισυνταγματικότητα διατάξεων του άρθρου 36 του ν. 2093/92 που ορίζει τις ποινές για μη πληρωμή των τελών κυκλοφορίας.
5.     Αδυναμία πληρωμής των τελών κυκλοφορίας 2013.
6.     Υπόμνημα προς τα ελεγκτικά όργανα.
7.     Απαίτηση του τεκμηρίου της αθωότητας, μέχρι την νόμιμη απόδειξη της ενοχής μου.
Κύριε Προϊστάμενε,
Κάνοντας χρήση του άρθρου 10 του Συντάγματος που στην παρ. 1 ορίζει ότι:
«1. Καθένας ή πολλοί μαζί έχουν το δικαίωμα, τηρώντας τους νόμους του Κράτους, να αναφέρονται εγγράφως στις αρχές, οι οποίες είναι υποχρεωμένες να ενεργούν σύντομα κατά τις κείμενες διατάξεις και να απαντούν σε εκείνον που υπέβαλλε την αναφορά, σύμφωνα με το νόμο»,
1)     ΣΑΣ ΑΝΑΦΕΡΩ
με την παρούσα δήλωση την επιφύλαξή μου ως προς τη συνταγματικότητα των άρθρων 35 του ν. 3986/2011 και του άρθρου 36 του ν. 2093/92 βάσει των οποίων το κράτος απαιτεί την πληρωμή υπέρογκων τελών κυκλοφορίας σε σχέση με τη φοροδοτική μου ικανότητα και την αξία του οχήματός μου, ενώ παράλληλα με απειλεί με αφαίρεση της άδειας κυκλοφορίας και των πινακίδων, που συνεπάγεται στέρηση του μέσου μετακίνησής μου.
Κάνοντας χρήση του άρθρου 10 του Συντάγματος που στην παρ. 2 ορίζει ότι:
«2. Η αρμόδια υπηρεσία ή αρχή υποχρεούται να απαντά στα αιτήματα για παροχή πληροφοριών… μέσα σε ορισμένη προθεσμία, όχι μεγαλύτερη των 60 ημερών, όπως ο νόμος ορίζει. Σε περίπτωση παρόδου άπρακτης της προθεσμίας αυτής ή παράνομης άρνησης, πέραν των άλλων τυχόν κυρώσεων και έννομων συνεπειών, καταβάλλεται και ειδική χρηματική ικανοποίηση στον αιτούντα, όπως ο νόμος ορίζει.»
Αιτούμαι να απαντήσετε γραπτώς κι αιτιολογημένα για κάθε μία από τις επιφυλάξεις μου που με τη δήλωση αυτή σας εκθέτω, πριν προβείτε στη βεβαίωση οφειλής μου προς την εφορία του ποσού των τελών κυκλοφορίας και του προστίμου που στην πράξη αυτήν αντιστοιχεί.
2) ΑΙΤΗΣΗ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗΣ ΑΚΡΟΑΣΗΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΒΕΒΑΙΩΣΗ ΟΦΕΙΛΗΣ ΚΑΙ ΕΠΙΜΕΤΡΗΣΗ ΠΡΟΣΤΙΜΟΥ ΓΙΑ ΜΗ ΠΛΗΡΩΜΗ ΤΩΝ ΤΕΛΏΝ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ.
Σύμφωνα με το άρθρο 20 του Συντάγματος που ορίζει σαφώς ότι:
«Καθένας έχει δικαίωμα στην παροχή έννομης προστασίας από τα δικαστήρια και μπορεί να αναπτύξει σ' αυτά τις απόψεις του για τα δικαιώματα ή συμφέροντά του, όπως ο νόμος ορίζει. Το δικαίωμα της προηγούμενης ακρόασης του ενδιαφερομένου ισχύει και για κάθε διοικητική ενέργεια ή μέτρο που λαμβάνεται σε βάρος των δικαιωμάτων ή συμφερόντων του.»
Ζητώ την προηγούμενη ακρόαση Πριν ο οικονομικός έφορος καταχωρήσει τα τέλη κυκλοφορίας σε βεβαιωτικό κατάλογο οφειλής προς το δημόσιο και πριν επιμετρήσει πρόστιμο για το ποσό των τελών, να με καλέσει γραπτώς σε κατάθεση γραπτών εξηγήσεων της αδυναμίας πληρωμής η οποία βασίζεται στις επιφυλάξεις που αναφέρω. Σημειώνω ότι αν τυχόν προχωρήσει σε βεβαίωση οφειλής χωρίς να με καλέσει γραπτώς να απαντήσω σε γραπτό υπόμνημα, τότε θα έχει διαπράξει παράβαση καθήκοντος και θα έχω θεμελιώσει  το δικαίωμά μου χρηματικής αποζημίωσης για ηθική βλάβη. (Σ.χ.τ. με τις υποχρεώσεις του Οικονομικού Έφορου και η ΠΟΛ 1093/2009 (ΝΟΜΟΣ 526221)
3) ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΔΙΑΤΑΞΕΩΝ TOY ΑΡΘΡΟΥ 35 ΤΟΥ Ν. 3986/2011 ΠΟΥ ΟΡΙΖΕΙ ΤΑ ΤΕΛΗ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ
ΟΙ ΛΟΓΟΙ:
1ος Λόγος:
Διότι, σύμφωνα με την υπ’ αριθμόν 428/2005 απόφαση του Αρείου Πάγου) βάσει της υπάρχουσας σχετικής νομολογίας, (διατάξεις των άρθρων 12,13,15 του ν.δ 2637/1953 περί τίτλων κυριότητας και φορολογίας αυτοκινήτων, που διατηρήθηκαν σε ισχύ και μετά το ν.δ 1146/1972 και της από 2.3.1953 εισηγητικής του νόμου αυτού εκθέσεως, προκύπτει ότι:
«τα τέλη κυκλοφορίας των αυτοκινήτων, έχουν χαρακτήρα ανταποδοτικών τελών, δεν είναι φόροι, και επιβάλλονται στους ιδιοκτήτες των αυτοκινήτων για τη χρησιμοποίηση από τους τελευταίους του οδικού δικτύου της χώρας και την εξεύρεση των αναγκαίων πόρων για την συγκάλυψη των δαπανών συντήρησης του δικτύου τούτου».
Παρόλα αυτά, στον πρόσφατο νόμο ΥΠ’ ΑΡΙΘ. 3986/2011 με τίτλο:
«Επείγοντα Μέτρα Εφαρμογής Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2012−2015.» που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα της κυβερνήσεως (ΦΕΚ 152/2011) και συγκεκριμένα στο άρθρο 35, επαναπροσδιορίζονται τα τέλη κυκλοφορίας ως φόρος μη ανταποδοτικός, δίχως να λαμβάνεται υπόψη η προηγούμενη δικαστική απόφαση του Αρείου Πάγου και η υπάρχουσα νομολογία επί της οποίας η απόφαση αυτή βασίστηκε, και δίχως τα τέλη κυκλοφορίας να τηρούν τις προϋποθέσεις του άρθρου 78 του Συντάγματος (Περί φορολογίας και δημοσιονομικής διαχείρισης) βάσει των οποίων: Παρ. 1 «Κανένας φόρος δεν επιβάλλεται ούτε εισπράττεται χωρίς τυπικό νόμο που καθορίζει το υποκείμενο της φορολογίας και το εισόδημα, το είδος της περιουσίας, τις δαπάνες και τις συναλλαγές ή τις κατηγορίες τους, στις οποίες αναφέρεται ο φόρος».
Το άρθρο 35 του ν. 3986/2011, αντικαθιστά το άρθρο 20 του ν. 2948/2001, όπου τα τέλη κυκλοφορίας ορίζονται ως ανταποδοτικά: Συγκεκριμένα στην παρ. 6 (άρθρο 20 του ν. 2948/2001) αναφέρεται ρητά ότι «Με κοινή απόφαση των Υπουργείων Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων και Οικονομικών καθορίζονται τα ποσά (των τελών) που αποδίδονται στον Οργανισμό Ασφάλισης Ελεύθερων Επαγγελματιών… Τα ποσοστά επί των τελών κυκλοφορίας, που αποδίδονται στους Δήμους, τις Κοινότητες και Νομαρχιακές Αυτοδιοικήσεις, υπολογίζονται στα ποσά που απομένουν μετά την αφαίρεση των ποσών που αποδίδονται στον Ο.Α.Ε.Ε –Τ.Σ.Α., λόγω της ενσωμάτωσης των εισφορών Τ.Σ.Α. στα τέλη κυκλοφορίας».
Ενώ στον πρόσφατο νόμο 3986/2011 στο άρθρο 35, παρ. 5, γίνεται σαφές ότι
«Το ποσό των τελών κυκλοφορίας των αυτοκινήτων οχημάτων της παραγράφου 1, που καταβάλλεται για την προμήθεια του ειδικού σήματος τελών κυκλοφορίας έτους 2012 και επόμενων, αποτελεί στο σύνολό του έσοδο του Δημοσίου

Βάσει αυτής της παραγράφου του άρθρου 35 του ν. 3986/2011, τόσο το Υπουργείο Οικονομικών (απαντώντας σε εξώδικη δήλωση πολιτών ως αναφορά στην ανταποδοτικότητα των τελών), όσο και το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους (απαγορεύοντας στο Τ.Π.&Δανείων να λαμβάνει ως παρακαταθήκη το ποσό των τελών από τους διαμαρτυρόμενους για την αντισυνταγματικότητα του σχετικού νόμου πολίτες), θεωρούν ότι τα τέλη κυκλοφορίας είναι πλέον φόρος, παραβλέποντας ότι το ποσό των τελών κυκλοφορίας των αυτοκινήτων από το 2012 και στο εξής, αποτελεί στο σύνολό του έσοδο του Δημοσίου, βάσει παραβίασης του Συντάγματος. Διότι όπως προανέφερα, δεν έχουν ορισθεί οι προϋποθέσεις του άρθρου 78 του Συντάγματος (Περί φορολογίας και δημοσιονομικής διαχείρισης) βάσει των οποίων θα έπρεπε να ορίζονται το εισόδημα (που αποφέρει ένα επιβατηγό αυτοκίνητο Ι.Χ), το είδος της περιουσίας που αποτελεί, και κατά συνέπεια η εκτίμηση της αντικειμενικής του αξίας βάσει του κόστους αγοράς του, της παλαιότητας και της σημερινής μεταπωλητικής του αξίας, οι δαπάνες που πρέπει να εξαιρεθούν από το εισόδημα και ο φορολογικός συντελεστής βάσει του οποίου υπολογίζεται ο φόρος. Το γεγονός ότι δεν ορίζονται όλα αυτά, ούτε τα τέλη κυκλοφορίας ορίζονται ως φόρος, μας βεβαιώνει ότι τελείως παράνομα και αντισυνταγματικά, το ποσό των τελών κυκλοφορίας από το 2012 και στο εξής, αποτελεί στο σύνολό του έσοδο του Δημοσίου.
2ος Λόγος:
Διότι, ο τρόπος είσπραξης των τελών κυκλοφορίας είναι παράνομος,
καθώς δεν επιτρέπεται η έναρξη αναγκαστικής εκτέλεσης με την ταμειακή βεβαίωση καταλογισθέντος ποσού, εάν προηγουμένως ο υπόχρεος ΔΕΝ έχει λάβει ΠΛΗΡΗ γνώση της σε βάρος του καταλογιστικής πράξης η οποία αποτελεί το νόμιμο τίτλο είσπραξης της οφειλής (ΕΣ Ι Τμ. 574/2008, 1791/2007,1406, 994/2006, ΣτΕ 1620/2005, 2282/2000).
Από τις διατάξεις των άρθρων 1 παρ. 1 και 2 παρ. 1 και 2 του ν.δ. 356/1974 «Περί Κώδικος Εισπράξεως Δημοσίων Εσόδων (Κ.Ε.Δ.Ε.)», προκύπτει ότι νόμιμος τίτλος, με βάση τον οποίο μπορεί να γίνει είσπραξη των εσόδων του Δημοσίου ή των Ν.Π.Δ.Δ. ως προς τα οποία προβλέπεται η εφαρμογή του, είναι: α) η κατά τους κείμενους νόμους και ο από τις αρμόδιες διοικητικές ή άλλες αρμόδιες κατά το νόμο αρχές προσδιορισμός του εισπρακτέου ποσού, του είδους του εσόδου και της αιτίας της οφειλής του, β) η από δημόσια ή ιδιωτικά έγγραφα αποδεικνυόμενη οφειλή και γ) η από δημόσια ή ιδιωτικά έγγραφα πιθανολογούμενη, κατά την έννοια του άρθρου 347 Κ.Πολ.Δ, ως προς την ύπαρξη και το ποσό αυτής οφειλή. Στο άρθρο 4 του ίδιου Κώδικα ορίζεται ότι: «1. ΄Αμα τη βεβαιώσει ποσού τινος εις το Δημόσιο Ταμείον ως δημοσίου εσόδου ο Διευθυντής του Δημοσίου Ταμείου υποχρεούται επί πειθαρχική αυτού ευθύνη να αποστείλη προς τον οφειλέτην ατομικήν ειδοποίησιν, δυνάμενος και να κοινοποιήσει ταύτην, περιέχουσαν τα στοιχεία του οφειλέτου, το είδος και το ποσόν του χρέους, το οικονομικόν έτος εις ο ανήκει τούτο, τον αριθμόν και την χρονολογίαν του τριπλοτύπου βεβαιώσεως και την χρονολογίαν πληρωμής του χρέους ή εκάστης δόσεως εις περίπτωσιν καταβολής εις δόσεις. . .».
Περαιτέρω στην παρ. 2 του άρθρου 217 του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας, που κυρώθηκε με το άρθρο πρώτο του ν. 2717/1999 (ΦΕΚ Α΄ 97), ορίζεται ότι: «Ανακοπή χωρεί κατά κάθε πράξης που εκδίδεται στα πλαίσια της διαδικασίας της διοικητικής εκτέλεσης και, ιδίως, κατά: α) της πράξης της ταμειακής βεβαίωσης του εσόδου, β) της κατασχετήριας έκθεσης . . .» και στο άρθρο 224 ότι, «1. … 4. Στην περίπτωση της ανακοπής κατά της ταμειακής βεβαίωσης, επιτρέπεται ο παρεμπίπτων έλεγχος, κατά το νόμο και τα πράγματα, του τίτλου βάσει του οποίου έγινε η βεβαίωση, εφόσον δεν προβλέπεται κατ` αυτού ένδικο βοήθημα που επιτρέπει τον έλεγχό του κατά το νόμο και την ουσία ή δεν υφίσταται σχετικώς δεδικασμένο». Η πρόβλεψη ένδικων βοηθημάτων, που παρέχουν εξουσία ελέγχου του τίτλου κατά το νόμο και την ουσία, έχει ως συνέπεια ότι με την ανακοπή, των άρθρων 217 επόμ. του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας, που ασκείται κατά της πράξης ταμειακής βεβαίωσης της οφειλής, δεν επιτρέπεται να προβληθούν λόγοι που ανάγονται σε νομικές ή ουσιαστικές πλημμέλειες των καταλογιστικών αυτών πράξεων, οι οποίες συνιστούν το νόμιμο τίτλο της ταμειακής βεβαίωσης.
Εξάλλου, από τις ίδιες διατάξεις, συνάγεται ότι, όλα τα δημόσια έσοδα, προερχόμενα από δασμούς, φόρους και λοιπά δικαιώματα του Δημοσίου, προκειμένου να καταστούν εισπράξιμα, υπόκεινται σε ταμειακή βεβαίωση (εν στενή εννοία βεβαίωση) με την έννοια της βάσει οριστικοποιηθέντος νομίμου τίτλου συντάξεως χρηματικού καταλόγου και καταχωρίσεως αυτού στο βιβλίο εισπρακτέων εσόδων της οικείας Δ.Ο.Υ. Ο νόμιμος τίτλος και εν προκειμένω η καταλογιστική πράξη, οριστικοποιείται στην περίπτωση αυτή με την πάροδο άπρακτης της προθεσμίας ασκήσεως κατ’ αυτής προσφυγής. Στη συνέχεια, επί εμπρόθεσμης άσκησης προσφυγής, εάν απερρίφθη αίτηση αναστολής εκτελέσεως, δύναται να βεβαιωθεί «ταμειακώς» το σύνολο της οφειλής και, επί της οφειλής, σε περίπτωση άπρακτης παρόδου, διαδοχικώς, των προθεσμιών που τάσσονται στο άρθρο 5 του ΚΕΔΕ προκειμένου περί ληξιπρόθεσμων χρεών και στο άρθρο 6 παρ. 1 του ΚΕΔΕ που αφορά σε προσαυξήσεις λόγω εκπρόθεσμης καταβολής, δύναται να επιβληθούν τα ανωτέρω πρόσθετα βάρη (ΣτΕ 3435/2010).
Αν δεν υπάρχει ο από το άρθρο 2 Κ.Ε.Δ.Ε. προβλεπόμενος νόμιμος τίτλος ή αυτός είναι άκυρος, τότε δεν επιτρέπεται και είναι άκυρη η διοικητική εκτέλεση. Εκτελεστή δε διοικητική πράξη στο στάδιο της είσπραξης του εσόδου πριν από την έναρξη της εκτέλεσης είναι η πράξη της ταμειακής βεβαίωσης του χρέους ως εσόδου του Δημοσίου («βεβαίωση στενής έννοιας»), η οποία ως ανωτέρω ελέχθη, είναι προσβλητή ενώπιον των τακτικών διοικητικών Δικαστηρίων, όχι δε η «ατομική ειδοποίηση» που αποστέλλεται μετά τη βεβαίωση αυτή προς τον οφειλέτη. Τούτο, διότι η «ατομική ειδοποίηση» δεν αποτελεί παρά πράξη απλής ανακοίνωσης της Διοίκησης προς το διοικούμενο, η οποία και στερείται εκτελεστού χαρακτήρα. Αυτό άλλωστε προκύπτει ευθέως από τις διατάξεις του άρθρου 4 του Κ.Ε.Δ.Ε., οι οποίες ορίζουν ρητά ότι η ατομική ειδοποίηση δεν εξομειώνεται με επιταγή προς πληρωμή, ενώ η τυχόν παράλειψη της αποστολής της δεν ασκεί καμία επίδραση στο κύρος των λαμβανομένων στη συνέχεια κατά του οφειλέτη αναγκαστικών μέτρων. Βέβαια, το ανωτέρω άρθρο 73 παρ. 1 Κ.Ε.Δ.Ε. ορίζει ότι η ανακοπή του οφειλέτη μπορεί να ασκηθεί και κατά της ταμειακής ειδοποίησης, τούτο όμως πρόδηλα υπονοεί την αντίστοιχη ατομική εκτελεστή διοικητική πράξη της ταμειακής βεβαίωσης, με την οποία και μόνο καθιδρύεται το εκτελέσιμο δικαίωμα του Δημοσίου, αλλά και η αντίστοιχη υποχρέωση του οφειλέτη ως προς το συγκεκριμένο χρέος (Διοικ.ΕφΑθ. 2424/1998 Δ.Δικ. 1989. 915, Δ.ΕφΑθ. 3834/1987 Δ.Δικ. 1989. 183).
Ενόψει των ανωτέρω δικονομικών ρυθμίσεων, ερμηνευόμενων σε συνδυασμό με το άρθρο 20 παρ. 1 του Συντάγματος, που κατοχυρώνει το δικαίωμα παροχής δικαστικής προστασίας, ΔΕΝ επιτρέπεται η έναρξη αναγκαστικής εκτέλεσης με την ταμειακή βεβαίωση καταλογισθέντος ποσού, εάν προηγουμένως ο υπόχρεος δεν έχει λάβει ΠΛΗΡΗ γνώση της σε βάρος του καταλογιστικής πράξης η οποία αποτελεί το νόμιμο τίτλο είσπραξης της οφειλής (ΕΣ Ι Τμ. 574/2008, 1791/2007,1406, 994/2006, ΣτΕ 1620/2005, 2282/2000).
Το δε διοικητικό όργανο κωλύεται να προβεί στην ταμειακή βεβαίωση του συνολικού ποσού του χρέους όχι μόνο μετά την άσκηση της προσφυγής κατά της βεβαίωσης φόρου, αλλά και διαρκούσης της προθεσμίας προς άσκηση αυτής.
3ος Λόγος
 Διότι, για τον υπολογισμό των τελών κυκλοφορίας ΠΡΕΠΕΙ υποχρεωτικά να συνταχθούν φύλλα υπολογισμού της φορολογητέας αξίας και ακολούθως εκκαθαριστικό σημείωμα υπογραφόμενα από τον Προϊστάμενο της οικείας Δ.Ο.Υ. με παράθεση σε αυτό του κυβισμού, της παλαιότητας, της εκπομπής ρύπων κλπ και του υπολογισμού του φόρου. Διότι στην προκείμενη περίπτωση ΔΕΝ προκύπτει η κοινοποίηση στο φορολογούμενο της πράξεως καταλογισμού των  τελών κυκλοφορίας, ώστε να αρχίσει γι’ αυτόν η προθεσμία προς άσκηση προσφυγής και περαιτέρω να είναι επιτρεπτή κατά το νόμο η ταμειακή βεβαίωση του καταλογισθέντος φόρου. Διότι, στην προκείμενη περίπτωση επιχειρείται ΠΑΡΑΝΟΜΩΣ η «κοινοποίηση» ΜΕΣΩ ΙΝΤΕΡΝΕΤ (!!!!!!!!!!!!!!!!) στο φορολογούμενο της δήθεν πράξεως καταλογισμού των τελών κυκλοφορίας. Διότι εν τέλει  ΔΕΝ άρχισε η προθεσμία για την άσκηση προσφυγής, ούτε επιτρέπεται η ταμειακή βεβαίωση του καταλογισθέντος φόρου ή τέλους, η οποία αποτελεί το νόμιμο τίτλο εισπράξεως της οφειλής, εάν προηγουμένως δεν έχει κοινοποιηθεί ΕΓΚΥΡΩΣ στον υπόχρεο η καταλογιστική πράξη (933/2009 ΣΤΕ) .
4ος Λόγος:
Διότι, ενώ τα τέλη κυκλοφορίας, σύμφωνα με την υπάρχουσα νομολογία που παρουσίασα (εξαιρουμένου του αντισυνταγματικού άρθρου 35 του ν. 3986/2011) είναι τέλη ανταποδοτικά, από τα τεράστια ποσά που εισέπραξε το κράτος, συγκεκριμένα 1.589.900.000 ευρώ κατά το 2010 και 1.116.100.000 ευρώ κατά το 2011 (σύμφωνα με απάντηση του Υπουργείου Οικονομικών προς εξώδικη διαμαρτυρία πολιτών, με θέμα: «Χορήγηση στοιχείων εσόδων κρατικού προϋπολογισμού»), ελάχιστα επενδύθηκαν για τη συντήρηση του οδικού δικτύου της χώρας μας και την κατασκευή νέων δρόμων και τίποτα από αυτά δεν επέστρεψε στον νομό Πιερίας όπου ζω και δραστηριοποιούμαι. Με αποτέλεσμα οι δρόμοι μας να παραμένουν άθλιοι, όπως ήταν πριν 30 χρόνια, ασύμβατοι με τις Ευρωπαϊκές προδιαγραφές οδοποιίας και άκρως επικίνδυνοι. Απόδειξη του ισχυρισμού μου εκτός των άλλων αποτελεί και η σκληρή στατιστική των τροχαίων ατυχημάτων, σύμφωνα με την οποία κάθε χρόνο αφανίζεται ένα ολόκληρο χωριό 1.600 ατόμων, περίπου, από τον χάρτη της ελληνικής επικράτειας. 
5ος Λόγος:
Διότι, δεν υπάρχει λογοδοσία από το κράτος, τους υπουργούς και τους βουλευτές σχετικά με τον προορισμό των χρημάτων μας από τα τέλη κυκλοφορίας, τον υπέρογκο φόρο καυσίμου και τα διόδια, και σχετικά με τον τρόπο επανεπένδυσής τους στη συντήρηση του οδικού  δικτύου της περιοχής μας. Διότι δεν γίνεται επανεπένδυση.
6ος Λόγος:
Διότι κατά παράβαση του Συντάγματος και των αρχών της ισότητας και της αναλογικότητας στις οποίες υποχρεώνει τον κοινό νομοθέτη και τον κρατικό λειτουργό-εφαρμοστή του Συντάγματος και του νόμου, ο νόμος 3986/2011 άρθρο 35, ΚΑΝΕΙ ΔΙΑΚΡΙΣΗ μεταξύ αυτοκινήτων που αγοράστηκαν πριν το 2010 και αυτών που αγοράστηκαν μετά το 2010 και η επιβολή υπέρογκων τελών κυκλοφορίας στα πρώτα, ενώ ελάχιστων έως μηδενικών στα δεύτερα, παραβαίνει το άρθρο 4 παρ. 5 του Συντάγματος σύμφωνα με το οποίο:
Oι Έλληνες πoλίτες συνεισφέρoυν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλoγα με τις δυνάμεις τoυς.
Ο νόμος λοιπόν 3986/2011 στο άρθρο 35 παρ. 1, α&β για τα τέλη κυκλοφορίας κάνει σαφή διάκριση μεταξύ των εύπορων πολιτών που έχουν την οικονομική δυνατότητα να αγοράσουν ένα νέο αυτοκίνητο, (άρα και να προσφέρουν περισσότερα στα δημόσια βάρη) απαλλάσσοντάς τους από τα τέλη κυκλοφορίας επειδή οι ρύποι του είναι λιγότεροι των 100 γραμμαρίων/χιλιόμετρο και μεταξύ των άπορων πολιτών που εξαναγκάζονται να διατηρήσουν το παλιό τους, και για το λόγο αυτό τιμωρούνται με υπέρογκα τέλη. (παρόλο που θεωρείται ευνόητο ότι έχουν μικρότερη δυνατότητα προσφοράς) 
Ο νόμος είναι άδικος και αντισυνταγματικός διότι δεν δίνει τη δυνατότητα (όπως π.χ. συμβαίνει στη Γερμανία και σε άλλες χώρες της Ευρώπης) τοποθέτησης του «πράσινου φίλτρου» στην εξάτμιση, δια του οποίου μειώνονται οι ρύποι και αντίστοιχα τα τέλη κυκλοφορίας. Γεγονός που είχε προβλεφθεί με την καταργηθείσα από 16/9/2009 Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου (Π.Ν.Π.) στην οποία προβλεπόταν η προσκόμιση κάρτας καυσαερίων ως προϋπόθεση καταβολής των τελών κυκλοφορίας. Με την επικύρωση της Π.Ν.Π. μετατέθηκε η σχετική υποχρέωση στο έτος 2010 (τέλη κυκλοφορίας του 2011) με την αιτιολογία ότι «η αιφνίδια εφαρμογή του μέτρου θα δημιουργούσε πολλά προβλήματα, ταλαιπωρία των κατόχων αυτοκινήτων και δυσλειτουργίες στην έγκαιρη είσπραξη των τελών κυκλοφορίας.» Η από 16/9/2009 Π.Ν.Π. λοιπόν, ελάμβανε υπόψη τον άδικο χαρακτήρα της υπέρογκης αύξησης των τελών στα παλιά αυτοκίνητα, θέτοντάς την ως ένα μέτρο προσωρινό που θα έληγε το 2010. Στην ίδια Π.Ν.Π. υπήρχε ως αντιστάθμισμα στην υπέρογκη αύξηση των τελών επί των παλαιών αυτοκινήτων, το κίνητρο της απόσυρσής τους, το οποίο τελικά ματαιώθηκε.
Πέραν τούτου ο νόμος είναι εξωπραγματικός, διότι είναι βέβαιο πως ένα κακοσυντηρημένο νέο αυτοκίνητο, εκπέμπει περισσότερους ρύπους από ένα παλιό καλοσυντηρημένο. Δεν αποτελεί λοιπόν καταλυτικό΄παράγοντα το έτος κυκλοφορίας του στην Ελλάδα, ούτε το ύψος των καυσαερίων που δίδεται από τον κατασκευαστή. Είναι ψευδής επομένως ο ισχυρισμός πως η φορολόγηση γίνεται σύμφωνα με τους ρύπους, αφού οι ρύποι δεν ελέγχονται όπως θα έπρεπε σύμφωνα με την από 16/9/2009 Π.Ν.Π. Πέραν τούτου είναι βεβαιωμένο ότι η παραγωγή διαρκώς νέων αυτοκινήτων σε παγκόσμιο επίπεδο, παράγει περισσότερους ρύπους από αυτούς που θα παράγονταν με τη  διατήρηση των παλαιών, υπό προϋποθέσεις καλής συντήρησης και λειτουργίας. Ο νόμος είναι άδικος και για τους χρήστες που έχουν μετατρέψει το παλιό τους αυτοκίνητο ώστε να καίει υγραέριο, διότι οι ρύποι που παράγει είναι αμελητέοι (κάτω των 100 γρ./χιλιόμετρο) Η ίδια αδικία συντελείται και προς τους χρήστες παλιών πετρελαιοκίνητων αυτοκινήτων οι οποίοι αν είχαν τη δυνατότητα να καίνε biodiesel θα παρήγαγαν ελάχιστους ρύπους. Αν λοιπόν η κυβέρνηση ήθελε πραγματικά να μειώσει του ρύπους των αυτοκινήτων στα πλαίσια ενός προγράμματος πράσινης ανάπτυξης, θα προέβαινε δείχνοντας τα αγνά της κίνητρα, στην προώθηση και επιδότηση της χρήσης υγραερίου για τα βενζινοκίνητα και βιοκαυσίμου για τα πετρελαιοκίνητα οχήματα και όχι στην αντικατάσταση του παλιού στόλου αυτοκινήτων με νέο, επιβαρύνοντας τον κρατικό ισοσκελισμό μεταξύ εσόδων και εξόδων, δια της άλογης εξαγωγής συναλλάγματος προς αγορά νέων αυτοκινήτων. Αξίζει να σημειωθεί ότι η Γερμανία που είναι αυτοκινητοπαραγωγός χώρα, δεν φορολογεί τόσο αυστηρά τα παλιά αυτοκίνητα όσο η χώρα μας, αναγκάζοντας τους ιδιοκτήτες τους να τα αντικαταστήσουν με καινούργια. Ούτε θεωρεί ότι ο μόνος τρόπος συμβολής στην πράσινη ανάπτυξη, είναι η τιμωρία των κατόχων παλαιών αυτοκινήτων με υπέρογκα τέλη, που συχνά υπερβαίνουν την αξία του ίδιου του αυτοκινήτου. Τα πράσινα φίλτρα, η καλή συντήρηση του κινητήρα, η καύση υγραερίου και biodiesel είναι λύσεις που πραγματικά θα ωφελούσαν την πράσινη ανάπτυξη και το δημόσιο συμφέρον, θα μείωναν όμως τις μίζες που κατά κοινή μας υπόνοια, προσφέρουν οι αυτοκινητοβιομηχανίες στους πολιτικούς για να μας επιβάλλουν δια της βίας το εμπόρευμά τους.
7ος Λόγος:
Ως χρήστης πετρελαιοκίνητου αυτοκινήτου τύπου euro ΙΙΙ, δεν έχω δικαίωμα να κινούμαι στις  περιοχές των νομών Αττικής και Θεσσαλονίκης, στις οποίες, διαμένει το 60% περίπου του πληθυσμού της χώρας μας. Το αυτοκίνητό μου λοιπόν, ως όχημα που περιορίζεται από το νόμο για καθαρά επαρχιακή χρήση, θα έπρεπε να επιβαρύνεται με μειωμένα τέλη κυκλοφορίας, τουλάχιστον κατά 60%. Η απαγόρευση της χρήσης του σε όλη την ελληνική επικράτεια, το καθιστά κατάλληλο μόνον ως δεύτερο εφεδρικό αυτοκίνητο, γεγονός που σίγουρα δεν το εντάσσει στην κατηγορία των πολυτελών οχημάτων, ώστε να επιβαρύνεται με υπέρογκα τέλη. Παραθέτω την παρ. 1 του ΦΕΚ 25/11 Άρθρο 50 όπου αναφέρεται ότι τα πετρελαιοκίνητα αυτοκίνητα που δεν πληρούν τις προδιαγραφές του κανονισμού euro V και euro VI, δηλαδή αυτά που κυκλοφόρησαν πριν το 2007, απαγορεύεται να κυκλοφορούν στις περιοχές των νομών Αττικής και Θεσσαλονίκης.


«1.Τα πετρελαιοκίνητα φορτηγά οχήματα ιδιωτικής χρήσης μικτού βάρους μέχρι τεσσάρων χιλιάδων (4.000) χιλιογράμμων και τα πετρελαιοκίνητα επιβατικά οχήματα ιδιωτικής χρήσης εξαιρούνται των περιορισμών κυκλοφορίας στις περιοχές των Νομών Αττικής και Θεσσαλονίκης, που καθορίστηκαν με τις διατάξεις του άρθρου 26 του ν.1959/1991 (Α ́ 123), εφόσον η τεχνολογία τους πληροί εκ κατασκευής τις προδιαγραφές του Κανονισμού (ΕΚ) 715/2007 της 20ής Ιουνίου 2007 (Euro V και Euro VI) ή μεταγενέστερου.»
8ος Λόγος:
Ως κάτοικος Κατερίνης, μιας πόλης που ενώνεται με τις άλλες πόλεις μέσω των οδικών αξόνων του Αυτοκινητοδρόμου Αιγαίου (πρώην Εθνικής Οδού) και της Εγνατίας Οδού, αξόνων των οποίων οι δαπάνες συντήρησης καλύπτονται πλέον από ιδιώτες, είμαι υποχρεωμένος για την κύρια μετακίνησή μου να πληρώνω προς τους ιδιώτες αυτούς διόδια, και ως εκ τούτου απαλλάσσομαι από ένα μεγάλο μέρος της υποχρέωσης να πληρώνω παράλληλα ανταποδοτικά τέλη κυκλοφορίας προς το κράτος.
9ος Λόγος:
Ως δημότης Κατερίνης, για τη χρήση των δρόμων της πόλης μου πληρώνω ανταποδοτικά τέλη στον Δήμο μου μέσω της ΔΕΗ, ο οποίος έχει αναλάβει εξ’ ολοκλήρου τη συντήρησή τους (αφού πλέον τα τέλη κυκλοφορίας δεν αποδίδονται στους Δήμους και τις Νομαρχίες) Απαλλάσσομαι επομένως από ένα ακόμη μέρος της υποχρέωσής μου να πληρώνω ΕΠΙΠΡΟΣΘΕΤΑ και ανταποδοτικά τέλη στο κράτος, για τη χρήση των δρόμων της πόλης μου αλλά και των άλλων πόλεων, αφού και σε εκείνες για τη συντήρηση των δρόμων, πληρώνουν ανταποδοτικά τέλη οι δημότες τους. Οι μόνοι δρόμοι λοιπόν που συντηρούνται ακόμη από το κράτος είναι οι παλιοί επαρχιακοί δρόμοι, οι οποίοι όμως στην πλειοψηφία τους είναι άθλιοι, ασύμβατοι προς τους κανονισμούς οδοποιίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και επικίνδυνοι, καθώς έχουν να διανοιχτούν και να συντηρηθούν από το 1985, όταν τα αυτοκίνητα στη χώρα μας ήταν ακόμη ελάχιστα σε σχέση με σήμερα.
10ος Λόγος:
Τα τέλη κυκλοφορίας επιβάλλονται σωρευτικά για τη χρήση του οδικού δικτύου κατά τρόπο αντισυνταγματικό και συγκεκριμένα κατά παράβαση του άρθρου 4 παρ. 5 του Συντάγματος που ορίζει ότι:

«Oι Έλληνες πoλίτες συνεισφέρoυν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλoγα με τις δυνάμεις τoυς»  δεδομένου ότι ο χρήστης του οδικού δικτύου έχει φορολογηθεί με το τέλος ταξινόμησης, ενώ η χρήση πληρώνεται με τους υπέρογκος φόρους καυσίμων και με τα διόδια. Επιβάλλονται λοιπόν ως διπλή και τριπλή οικονομική επιβάρυνση, δίχως να λαμβάνεται υπ’ όψιν η παλαιότητά και η αντικειμενική μεταπωλητική αξία του οχήματος, ούτε ορίζεται συντελεστής του τέλους κυκλοφορίας! (Σημειώνω ότι σε άλλες χώρες της Ευρώπης, τα τέλη κυκλοφορίας καθορίζονται με έναν συγκεκριμένο συντελεστή φορολόγησης και όχι αυθαίρετα όπως στην Ελλάδα. Π.χ. στη Γερμανία, τα αυτοκίνητα τύπου euro 3 πλήρώνουν με συντελεστή 0,0675 ευρώ/κυβικό, δηλαδή αν έχουν 2000 κυβικά, πληρώνουν τέλη 135 ευρώ/έτος, ενώ στην Ελλάδα 660 ευρώ/έτος. Πέραν τούτου έχουν τη δυνατότητα προσθήκης ενός «πράσινου φίλτρου» για μείωση των ρύπων, που θα επιφέρει επιπλέον μείωση των τελών. Ενώ στην Ελλάδα, η μόνη δυνατότητα που μας δίνει ο νόμος να συμβάλλουμε στην πράσινη ανάπτυξη είναι η αγορά ενός νέου αυτοκινήτου!
11ος Λόγος:
Στην από 16/9/2009 Π.Ν.Π. που αύξησε υπέρογκα τα τέλη κυκλοφορίας για τα αυτοκίνητα άνω των 2000 κυβικών, ορίζεται ότι «παραμένουν στο ίδιο επίπεδο τα τέλη κυκλοφορίας για αυτοκίνητα από 1358 -1928 κ.ε., μειώνονται προοδευτικά για τα αυτοκίνητα μικρότερου κυβισμού και αυξάνονται επίσης προοδευτικά για αυτοκίνητα μεγαλύτερου κυβισμού» Αναφέρω την από 16/9/2009 Π.Ν.Π. διότι με τον ίδιο τρόπο υπολογίζονται έως σήμερα, δεν αληθεύει όμως το γεγονός της προοδευτικής αύξησης και δεν αναφέρονται ούτε ο συντελεστής φορολόγησης ανά κυβικό εκατοστό (όπως θα έπρεπε σύμφωνα με το Σύνταγμα, (άρθρο 78 παρ 1 και 4) και όπως συμβαίνει σε άλλες χώρες) ούτε ο συντελεστής προοδευτικής αύξησης (όπως θα έπρεπε για να είναι η Π.Ν.Π μαθηματικά σωστή. Εξ’ αιτίας λοιπόν ενός μαθηματικού λάθους που πρέπει να διορθωθεί, οι χρήστες αυτοκινήτων από 2000 έως 2500 κυβικά, επιβαρύνονται με μεγαλύτερον συντελεστή ανά κυβικό, από τους χρήστες αυτοκινήτων από 3000 έως 6000 κυβικά. Συγκεκριμένα:
Οι χρήστες αυτοκινήτων από 1358-1928 κ.ε. φορολογούνται με μέσο συντελεστή 0,166 ευρώ/κ.ε.
Ενώ οι χρήστες αυτοκινήτων 2000 κυβικών, φορολογούνται με συντελεστή 0,33 ευρώ/κ.ε. δηλαδή με τον διπλάσιο! Γεγονός που βεβαιώνει ότι ο υπολογισμός δεν γίνεται με μαθηματική πρόοδο αλλά αυθαίρετα σε βάρος των χρηστών αυτοκινήτων από 2000-2500 κυβικά, και προς όφελος των χρηστών αυτοκινήτων μεγαλύτερων κυβικών, δηλαδή από 3000-6000 κυβικά, οι οποίοι φορολογούνται με συντελεστή που κυμαίνεται από 0,22 έως 0,31 ευρώ/κυβικό.
Συγκεκριμένα, οι χρήστες αυτοκινήτων 4000 κυβικών, φορολογούνται με συντελεστή 0,27 ευρώ/κ.ε. οι χρήστες αυτοκινήτων 5000 κυβικών με συντελεστή 0,26 ευρώ/κ.ε. και οι χρήστες αυτοκινήτων 6000 κυβικών με συντελεστή 0,22 ευρώ/κ.ε. που πλησιάζει τον συντελεστή φορολόγησης των αυτοκινήτων 1400 κυβικών!  
Το αυτοκίνητό μου λοιπόν χρεώνεται ως πολυτελέστερο από πολλά αυτοκίνητα αμύθητης αξίας 4000 και 6000 κυβικών, παρά την παλαιότητά του, παρά την φθηνή μάρκα του (Hyundai) και παρά την απαγόρευσή του εξ’ αιτίας του καυσίμου του (diesel) να κινηθεί στις 2 μεγάλες πόλεις που καλύπτουν μεγαλύτερο από το 60% του πληθυσμού της χώρας μας. Θεωρώ λοιπόν παράλογο, άδικο και αντισυνταγματικό, ένα αυτοκίνητο που περιορίζεται από τη νομοθεσία σε καθαρά επαρχιακή και αγροτική χρήση, να χρεώνεται χωρίς καμιά αιτιολογία, τέλη κυκλοφορίας με μεγαλύτερον συντελεστή ανά κυβικό από κάθε άλλο αυτοκίνητο, ακόμη και από τα πλέον πολυτελή.
12ος Λόγος:
Σα να μην αρκούσαν όλα τα ανωτέρω, βάσει του νόμου 3986/2011 και του άρθρου 30 που αφορά την έκτακτη εισφορά σε αντικειμενικές δαπάνες, (επί της συνταγματικότητας του οποίου διατηρώ τις επιφυλάξεις μου), το όχημά μου επιβαρύνθηκε συν των άλλων και με έκτακτη εισφορά πολυτελούς διαβίωσης διότι υπερβαίνει τα 1929 κ.ε. Δίχως να λαμβάνεται υπόψη ότι ο διπλασιασμός του συντελεστή των τελών κυκλοφορίας που παρουσιάζω στον αμέσως προηγούμενο λόγο (συγκριτικά προς τα αυτοκίνητα κάτω των 1929 κ.ε.) λειτουργεί ήδη ως μια εισφορά πολυτελούς διαβίωσης, και δίχως μια λογικά αιτιολογημένη υπόθεση που να βεβαιώνει ότι οι κάτοχοι αυτοκινήτων 2000 κυβικών, ανεξάρτητα από την παλαιότητά τους, το κόστος και το χρόνο αγοράς, διάγουν πολυτελή βίο! Οι νομοθέτες στο παρόν άρθρο, παραβλέπουν ένα πλήθος στοιχείων που αποδεικνύουν ότι το κόστος αγοράς και χρήσης ενός αυτοκινήτου 2000 κ.ε. δεν είναι μεγαλύτερο από αυτό κάποιου μικρότερού του και κατά συνέπεια δεν αποτελεί τεκμήριο πολυτελούς βίου.
Διότι: Η αξία ενός αυτοκινήτου δεν εξαρτάται από τα κυβικά αλλά από την πολυτέλειά του και από την παλαιότητα. Κατά συνέπεια, ένα Mercedes 1800 κ.ε. κοστίζει έως και 3 φορές ακριβότερα από ένα Hyundai 2000 κ.ε. Και ένα Hyundai 2000 κ.ε. 8 ετών, κοστίζει έως και 20 φορές φθηνότερα, από ένα καινούργιο Mercedes 1800 κ.ε. Για τον ίδιο λόγο, ένα Hyundai 2000 κ.ε. παλαιότητας 8 ετών, κοστίζει έως και 3 φορές φθηνότερα, από ένα νέο Fiat 1200 κ.ε. Συνεπώς η επιλογή αγοράς ενός Hyundai 2000 κ.ε. παλαιότητας 8 ετών, δεν αποτελεί καλύτερο τεκμήριο πολυτελούς διαβίωσης από όσο η επιλογή αγοράς ενός νέου Fiat punto 1200 κ.ε. Απεναντίας μάλιστα έχω βάσιμους λόγους για να ισχυριστώ, ότι η χρήση ενός αυτοκινήτου πολλών κυβικών και μάλιστα πετρελαιοκίνητου όπως το δικό μου, χαρακτηρίζει τα άτομα που σκέπτονται μακροπρόθεσμα, σε αντίθεση προς τα άτομα που επιλέγουν ευτελή αυτοκίνητα κατάλληλα μόνον για μικρή περίοδο χρήσης. Διότι ένα αυτοκίνητο με κινητήρα diesel 2000 κ.ε. είναι σχεδιασμένο ώστε να βγάλει απροβλημάτιστα 1.000.000 χιλιόμετρα, ενώ ένα αυτοκίνητο με κινητήρα βενζίνης 1200 κ.ε. είναι σχεδιασμένο ώστε να βγάλει απροβλημάτιστα το πολύ 200.000 χιλιόμετρα. Πέραν τούτου το αυτοκίνητο των 2000 κ.ε. έχει ασφαλέστερη οδική συμπεριφορά, καλύτερα κρατήματα στο δρόμο, καλύτερο τιμόνι, καλύτερα φρένα, λιγότερες έως ανύπαρκτες βλάβες αν οδηγηθεί σωστά, ενώ τα μικρά αυτοκίνητα είναι ελαφριά, ασταθή στο δρόμο, επικίνδυνα σε ολισθηρά οδοστρώματα σε λακκούβες και στροφές, και χαλούν εύκολα λόγω της φθηνής κατασκευής. Ο σκεπτόμενος λοιπόν μακροπρόθεσμα και έξυπνα, σαφέστατα θα επιλέξει ένα αυτοκίνητο άνω των 2000 κ.ε. με κινητήρα πετρελαίου, όχι διότι έχει χρήματα για πέταμα και διάγει πολυτελή βίο, αλλά διότι βάσει μαθηματικών υπολογισμών, η αγορά και χρήση του θα του κοστίσει αρκετά φθηνότερα από όσο αυτή ενός μικρού αυτοκινήτου.
Για να υπολογίσουμε σωστά το ακριβές κόστος αγοράς και χρήσης ενός αυτοκινήτου, πρέπει να λάβουμε υπόψη τη διάρκεια ζωής που του δίνει ο κατασκευαστής, την αντοχή του στο απαράδεκτο οδικό δίκτυο της χώρας μας, επί του οποίου η εμπειρία μας δηλώνει, ότι μπορούμε να κινηθούμε με ασφάλεια μόνον με τετρακίνητα οχήματα άνω των 2000 κ.ε., όπως στην Αφρική μπορούμε να κινηθούμε μόνον με τζιπ της Land Rover. Πρέπει να λάβουμε υπόψη τη συχνότητα των βλαβών, την κατανάλωση και το κόστος των τακτικών σέρβις. Στην περίπτωση λοιπόν του πετρελαιοκίνητου αυτοκινήτου η κατανάλωση είναι κατά 30% μικρότερη από αυτήν ενός αντίστοιχου βενζινοκίνητου, επομένως το αυτοκίνητό μου 2000 κ.ε. καταναλώνει περίπου όσο ένα βενζινοκίνητο 1400ων κ.ε. σε λίτρα/χιλιόμετρο παρά τον μεγαλύτερο κινητήρα του. Εδώ προσθέτουμε και το γεγονός ότι το πετρέλαιο κίνησης, είναι κατά 15-20% φθηνότερο από τη βενζίνη. Επομένως το πετρελαιοκίνητο των 2000 κ.ε. κινείται με κόστος ίσο προς αυτό του βενζινοκίνητου των 1200 κ.ε. Η επιβολή της έκτακτης εισφοράς (πολυτελούς διαβίωσης) υπολογίστηκε με ποσοστό 5% επί της αντικειμενικής δαπάνης, στον υπολογισμό όμως της οποίας δεν ελήφθηκε υπόψη κανένας από τους λόγους που μόλις εξέθεσα, ούτε κάποιος άλλος λόγος πέραν των κυβικών εκατοστών του κινητήρα. Δεν ελήφθηκαν επίσης υπόψη ειδικές περιπτώσεις όπως αυτή της Hyundai, που κατά το έτος αγοράς του αυτοκινήτου μου, προσέφερε ως κίνητρο αγοράς ΔΩΡΕΑΝ ΣΕΡΒΙΣ ΕΦ ΟΡΟΥ ΖΩΗΣ με την προϋπόθεση το αυτοκίνητο να είναι 2000 κ.ε. και άνω. Με το δωρεάν σέρβις που αφορά εργασία και κόστος ανταλλακτικών εφ’ όρου ζωής, υπολόγισα κατά την αγορά μου ότι θα έφθανα σε απόσβεση του μισού κόστους της μετά από χρήση 15 ετών. Και κατά συνέπεια, ότι αν χρησιμοποιούσα το αυτοκίνητό μου επί 15 έτη, η αγορά του θα μου κόστιζε φθηνότερα ακόμη και από αυτήν ενός αυτοκινήτου 1400 κ.ε. Σκεπτόμενος μακροπρόθεσμα, όπως θα όφειλε να πράττει κάθε πολίτης και όπως κυρίως θα όφειλαν να πράττουν οι πολιτικοί μας, αποφάσισα να αγοράσω το αυτοκίνητο των 2000 κ.ε. διότι θα το αποκτούσα στην τιμή ενός 1400 κ.ε., θα μπορούσε να διανύσει απροβλημάτιστα (και με μικρό κόστος συντήρησης) 1.000.000 χιλιόμετρα, θα ήμουν περισσότερο ασφαλής, και θα απέφευγα (όπως όντως απέφυγα) πολλές κακοτοπιές των ελληνικών δρόμων όπως σύγκρουση με πέτρα που έχει κυλήσει στο οδόστρωμα, σύγκρουση με σκύλο λόγω της ανύπαρκτης περίφραξης του ελληνικού οδικού δικτύου, πτώση σε κάποια από τις χιλιάδες τρύπες, ολίσθηση από λανθασμένη κλίση του οδοστρώματος, που με ένα μικρό, χαμηλό και ελαφρύ αυτοκίνητο θα μπορούσε να είναι θανατηφόρες.
Παραγνωρίζοντας οι νομοθέτες, ότι η σωτηρία της χώρας μας θα μπορούσε να αποφευχθεί μόνον αν οι πολίτες αλλά και οι ίδιοι σκεπτόντουσαν μακροπρόθεσμα, και ότι η χώρα μας ανήκει σε αυτές με τα περισσότερα θανατηφόρα τροχαία ατυχήματα παγκοσμίως, αντί να επιβραβεύσουν τους μακροπρόθεσμα σκεπτόμενους πολίτες και αντί να επενδύσουν στην οδική ασφάλεια που βελτιώνεται αισθητά με τη χρήση μεγάλων, αξιόπιστων και ασφαλών αυτοκινήτων, επέλεξαν να τιμωρήσουν τα άτομα που κατά τις αγορές τους, δεν σκέφτονται εφήμερα και αυθόρμητα, αλλά κάνουν ορθή χρήση της λογικής!
Γνωρίζοντας οι νομοθέτες, ότι το συγκεκριμένο άρθρο του νόμου 3986/2011, είναι παράλογο και δεν θα άντεχε στην παραμικρή κριτική, εφρόντισαν πονηρά και αντισυνταγματικά σκεπτόμενοι, να το οχυρώσουν με την παρ. 3 που ορίζει ότι:
3. Η προθεσμία άσκησης της προσφυγής ή υποβολής
αίτησης για διοικητική επίλυση της διαφοράς, καθώς
και η άσκηση της προσφυγής ενώπιον του αρμόδιου
διοικητικού πρωτοδικείου, δεν αναστέλλει τη βεβαίωση
και την είσπραξη της οφειλής που προκύπτει από την
εφαρμογή των διατάξεων των παραγράφων 1 και 2 του
    παρόντος.
Γιατί άραγε η απαγόρευση αναστολής αφορά μόνον τις παραγράφους 1 και 2 του παρόντος άρθρου του ν. 3986/2011 και όχι ολόκληρο το άρθρο; Διότι στις συγκεκριμένες παραγράφους απολαμβάνουμε την αποκορύφωση της Συνταγματικής εκτροπής, που θα προκαλούσε την οργή και του πλέον φιλήσυχου πολίτη, παρόλο που η συνταγματική εκτροπή είναι έκδηλη σε ολόκληρο το νόμο!
13ος Λόγος:
Επειδή, όπως είναι σε όλους πλέον γνωστό, λόγω των υπέρογκων και παράλογων τελών κυκλοφορίας, της επιβολής δήθεν αντικειμενικών κριτηρίων διαβίωσης και εφιαλτικών έκτακτων εισφορών, τα αυτοκίνητα άνω των 2000 κυβικών έχουν απαξιωθεί, και οι περισσότεροι κάτοχοί τους τα έχουν ακινητοποιήσει παραδίδοντας τις πινακίδες τους, ή τα έχουν παραδώσει έναντι ευτελούς ποσού στις μάντρες μεταχειρισμένων οχημάτων, η μεταπωλητική αξία του αυτοκινήτου μου έχει πέσει κάτω των 660 ευρώ, καθώς δεν είναι χρήσιμο πλέον σε κανέναν ούτε για ανταλλακτικά. Η σχεδόν μηδενική του μεταπωλητική αξία και το μειωμένο σημαντικά εισόδημά μου εξ’ αιτίας της οικονομικής κρίσης, δεν μου επιτρέπουν να ανταλλάξω το παλιό όχημά μου με κάποιο νέο, με αποτέλεσμα να το διατηρώ λόγω ανάγκης και οικονομική ανέχειας, και όχι επειδή θεωρείται είδος πολυτελείας. Αν όμως παρ’ αυτά το κράτος έχει διαφορετική άποψη, ζητώ να προσδιορίσει τη σημερινή του αξία (όπως υποχρεούται από το άρθρο 78 του Συντάγματος), και να αιτιολογήσει τον υπέρογκο συντελεστή φορολογίας του, που είναι ανώτατος όλων των άλλων κατηγοριών.
 14ος Λόγος:
Διότι αντισυνταγματικά, παράνομα και χωρίς αιτιολογία προβλέπεται και επιβάλλεται προκαταβολή όλου του ποσού των τελών κυκλοφορίας, μολονότι αυτό υπερβαίνει το ποσό  των 200 €., ενώ  θα έπρεπε να καταβάλλεται, χρεωστούμενο υποτιθέμενο, σε 6 διμηνιαίες δόσεις.
15ος Λόγος:
Διότι, παράνομα και χωρίς συνταγματική και δίκαιη αιτιολογία, προβλέπεται διπλασιασμός των τελών σε όποιον τα καταβάλει μετά την 1η του έτους στο οποίο αντιστοιχούν, δηλαδή εμπρόθεσμα!
16ος Λόγος:
Διότι, ενώ το οικογενειακό μου εισόδημα μειώθηκε σημαντικά, εξ’ αιτίας της κακοδιαχείρισης του κράτους, τα ίδια πρόσωπα που ευθύνονται για την κακοδιαχείριση και την καταλήστευση της δημόσιας και της ιδιωτικής περιουσίας, αυξάνουν τα τέλη κυκλοφορίας (ειδικά του δικού μου αυτοκινήτου και της κατηγορίας του που δεν είναι η πολυτελέστερη) κατά τρόπο ληστρικό, παράλογο και αντισυνταγματικό χωρίς καμιά αιτιολογία και αδιαφορώντας για την αρχής της αναλογικότητας.
17ος Λόγος:
Διότι, το άρθρο 35 του ν. 3986/2011, δεν εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον. Κατανοώ την ανάγκη δημιουργίας ενός ορθότερου φορολογικού συστήματος, ώστε όντως ο κάθε πολίτης να συνεισφέρει στο κράτος ανάλογα με τις δυνάμεις του όπως ορίζει το Σύνταγμα, και αυτός είναι ο κύριος λόγος που  καταγγέλλω, την προχειρότητα κάποιων νόμων που επιτυγχάνουν το αντίθετο ακριβώς αποτέλεσμα. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του Υπουργείου Οικονομικών, τα έσοδα από τα τέλη κυκλοφορίας μετά την εφαρμογή αυτού του νόμου κατέρρευσαν, περισσότεροι από 250.000 πολίτες παρέδωσαν τις πινακίδες τους, αχρηστεύοντας ένα σημαντικό μέρος της περιουσίας τους, που από αντικείμενα χρήσιμα μετατράπηκαν σε παλιοσίδερα και σε κοτέτσια. Λαμβάνοντας υπόψη ότι η ιδιωτική περιουσία των Ελλήνων πολιτών είναι καθ’ επέκταση και περιουσία του κράτους, έχει πλέον αποδειχθεί, ότι το κράτος με το νόμο αυτό, κατέστρεψε ένα μέρος της περιουσίας του, το οποίο με τον ίδιο νόμο και το πρόσχημα της πράσινης ανάπτυξης, αντικατέστησε εισάγοντας νέα αυτοκίνητα, και ξοδεύοντας συνάλλαγμα, επιβαρύνοντας και άλλο τον ήδη επιβαρυμένον ισοσκελισμό μεταξύ εσόδων και εξόδων.  
18ος Λόγος:
Διότι εξ’ αιτίας της κακοδιαχείρισης του κράτους από τους πολιτικούς μας και τους κρατικούς λειτουργούς, το εισόδημά μου έχει μειωθεί σημαντικά, ενώ παράλληλα οι φόροι, τα διάφορα τέλη και το κόστος ζωής έχουν ακριβύνει, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να αντικαταστήσω το αυτοκίνητό μου με κάποιο νεώτερο, ούτε να το εγκαταλείψω διότι μου είναι απαραίτητο για την εργασία μου και για τις οικογενειακές μου υποχρεώσεις, ούτε να πληρώσω τα υπέρογκα τέλη κυκλοφορίας του. Άλλωστε το δικαίωμα της μετακίνησής του, το έχω προπληρώσει κατά την αγορά του καταθέτοντας ως τέλος ταξινόμησης το ποσό των 4.693 ευρώ, που αντιστοιχεί σε 469 ευρώ/έτος για 10 χρόνια χρήσης. Ποσό που σε άλλες χώρες της Ευρώπης όπως για παράδειγμα η Γερμανία, δεν προκαταβάλλεται αλλά εμπεριέχεται στα ετήσια τέλη κυκλοφορίας. Πέραν τούτου, για κάθε 10.000 χιλιόμετρα χρήσης πληρώνω το ποσό των 900 ευρώ, (περίπου 1800 ευρώ/έτος) που αντιστοιχεί στον φόρο καυσίμου (60% επί της λιανικής τιμής 1,5 ευρώ/λίτρο) Δηλαδή συνολικά, για χρήση 20.000 χιλιομέτρων κατά το έτος 2013, θα πληρώσω στο κράτος 2.269 ευρώ, εκτός των τελών κυκλοφορίας.
19ος Λόγος:
Διότι το άρθρο 35 του νόμου ΥΠ’ ΑΡΙΘ. 3986/2011 με τίτλο:
«Επείγοντα Μέτρα Εφαρμογής Μεσοπρόθεσμου
Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2012−2015».
περιέχει μία σωρεία λογικών ατοπημάτων και συνταγματικών παραβάσεων, που δεν δικαιολογούν τις υπογραφές νομομαθών προσώπων όπως οι Υπουργοί οι αναγραφόμενοι στο άρθρο 50 (του ιδίου νόμου) δια των οποίων υπογραφών, ένα κείμενο γραμμένο στο πόδι, μετατράπηκε σε νόμο του κράτους. Καταγγέλλω ότι ο νόμος ΥΠ’ ΑΡΙΘ. 3986/211 με τίτλο:
«Επείγοντα Μέτρα Εφαρμογής Μεσοπρόθεσμου
Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2012−2015».
στο σύνολό του προσβάλλει τη νοημοσύνη μου, και ως εκ τούτου αντίκειται στο άρθρο 2 του Συντάγματος,  που ορίζει ότι:
1. O σεβασμός και η πρoστασία της αξίας τoυ ανθρώπoυ απoτελoύν την πρωταρχική υπoχρέωση της Πoλιτείας.
2. H Eλλάδα, ακoλoυθώντας τoυς γενικά αναγνωρισμένoυς κανόνες τoυ διεθνoύς δικαίoυ, επιδιώκει την εμπέδωση της ειρήνης, της δικαιoσύνης, καθώς και την ανάπτυξη των φιλικών σχέσεων μεταξύ των λαών και των κρατών.
Γνωρίζοντας ότι, σύμφωνα με την κοινή φιλοσοφική παραδοχή, η έννοια «άνθρωπος» ορίζεται ως τρισυπόστατη οντότητα αποτελούμενη από σώμα, πνεύμα και ψυχή, μπορούμε να αναλύσουμε την παράγραφο 1 του άρθρου 2 του Συντάγματος ως εξής: «Ο σεβασμός και η προστασία της σωματικής, πνευματικής και ψυχικής αξίας του ανθρώπου, αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας». Η πολιτεία λοιπόν, τα εκλεγμένα όργανα της κυβέρνησης, τα ΜΜΕ και οι φορείς που υπηρετούν τους θεσμούς της, όπως οι κρατικοί υπάλληλοι, τα αστυνομικά όργανα και οι δικαστές, οφείλουν να σέβονται και να προστατεύουν το σώμα μου, το πνεύμα μου και την ψυχή μου. Κατά συνέπεια η προσβολή της νοημοσύνης μου με κείμενα που αντιβαίνουν στην κοινή λογική και πάραυτα αντί να οδηγηθούν στον κάδο των αχρήστων γίνονται νόμοι, αποτελεί μία συνταγματική παράβαση που πρέπει να εξεταστεί. Αντιμετωπίζοντάς με μάλιστα όχι ως άτομο ιδιαίτερης ευφυΐας διότι ο νόμος   ΥΠ’ ΑΡΙΘ. 3986/211 με τίτλο:
«Επείγοντα Μέτρα Εφαρμογής Μεσοπρόθεσμου
Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2012−2015».
έχει προσβάλλει τη νοημοσύνη των περισσότερων Ελλήνων, κτυπώντας κατά μέτωπο τη κοινή λογική. Και δεν δικαιολογείται από την έννοια του επείγοντος που φέρει ο τίτλος του, διότι δεν είναι δυνατόν σε ένα μόνον από τα 50 άρθρα του, να εντοπίζονται με την πρώτη ματιά, περισσότερα από 15 λογικά ατοπήματα, που κινδυνεύουν να χαρακτηριστούν συνταγματικές παραβάσεις! Διότι οι ερμηνείες του φαινομένου αυτού είναι δύο: Ή η νοημοσύνη των νομοθετών που συνέταξαν και υπέγραψαν αυτό το νομικό τερατούργημα, βρίσκεται σε κατώτερο επίπεδο από αυτό της κοινής λογικής, ή έπραξαν με δόλο που δικαιολογημένα μας οδηγεί σε υπόνοιες, ότι εστόχευσαν στην εκτροπή της Συνταγματικής Δημοκρατίας. Διότι η εκτροπή του δημοκρατικού πολιτεύματος, δεν επιτυγχάνεται πλέον με τα τανκς, αφού έχουν εφευρεθεί εφυέστερες και πολυπλοκότερες μέθοδοι, που βασίζονται στον ψυχολογικό πόλεμο, στην υποτίμηση της κοινής λογικής και στον καλύτερο έλεγχο του υποβιβασμένου νου.
Η υποτίμηση λοιπόν της κοινής λογικής, είναι βέβαιο ότι αντίκειται στο άρθρο 2 παρ. 1 του Συντάγματος, διότι είναι μία καταφανής ένδειξη μη σεβασμού της αξίας του ανθρώπου, παρόλο που ο σεβασμός αυτός αποτελεί πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας.
20ος Λόγος:
Διότι, το άρθρο 35 του νόμου ΥΠ’ ΑΡΙΘ. 3986/2011 με τίτλο:
«Επείγοντα Μέτρα Εφαρμογής Μεσοπρόθεσμου
Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2012−2015».
δεν αντίκειται μόνον στην παρ. 1 του άρθρου 2 του Συντάγματος, αλλά και στην παράγραφο 2, και σε όλα γενικά τα άρθρα και σε όλες τις παραγράφους τους, που έτυχε δειγματοληπτικά να εξετάσω. Πρόκειται λοιπόν για έναν νόμο σταθμό στην νομική και πολιτική καριέρα του κ. Βενιζέλου, που αποδεδειγμένα πλέον μετά από αυτόν, θεωρείται απ’ όλους μας ο καλύτερος Συνταγματολόγος της χώρας ίσως και του κόσμου! Διότι για να μπορείς να παραβιάσεις όλα τα άρθρα του Συντάγματος με έναν μόνον νόμο, πρέπει να γνωρίζεις το Σύνταγμα πολύ καλά!
Θα σας αποδείξω λοιπόν ευθύς αμέσως, ότι το άρθρο 35 του ν. 3986/2011 παραβιάζει όχι μόνον την παράγραφο 1 του άρθρου 2 του Συντάγματος, αλλά και την παράγραφο 2 που ορίζει ότι: H Eλλάδα, ακoλoυθεί τoυς γενικά αναγνωρισμένoυς κανόνες τoυ διεθνoύς δικαίoυ.  Με εξαίρεση ίσως τη Συνθήκη της Ρώμης, για τα ανθρώπινα δικαιώματα, η οποία στο άρθρο 6 παρ. 1. ορίζει ότι:  «Παν πρόσωπον έχει δικαίωμα όπως η υπόθεσίς του δικασθή δικαίως, δημοσία και εντός λογικής προθεσμίας υπό ανεξαρτήτου και αμερολήπτου δικαστηρίου, νομίμως λειτουργούντος, το οποίον θα αποφασίση είτε επί των αμφισβητήσεων επί των δικαιωμάτων και υποχρεώσεών του αστικής φύσεως, είτε επί του βασίμου πάσης εναντίον του κατηγορίας ποινικής φύσεως.»
Και στην παρ. 2 «Παν πρόσωπον κατηγορούμενον επί αδικήματι τεκμαίρεται ότι           είναι αθώον μέχρι της νομίμου αποδείξεως της ενοχής του.»
Το γεγονός ότι ο νόμος για τα τέλη κυκλοφορίας, δεν προβλέπει το δικαίωμά που έχω να ζητήσω η υπόθεσή μου να δικασθεί δικαίως και εντός λογικής προθεσμίας από ανεξάρτητο και αμερόληπτο δικαστήριο, όπου θα συζητηθούν οι αμφισβητήσεις μου επί των δικαιωμάτων και υποχρεώσεών μου, πριν μου πάρουν τις πινακίδες επιβάλλοντάς μου την βαρύτατη ποινή της ακινησίας, και το γεγονός ότι δεν αναγνωρίζει την αθωότητά μου μέχρι της νομίμου αποδείξεως της ενοχής μου, είναι μια ακριβέστατη απόδειξη ότι παραβαίνει τη Συνθήκη της Ρώμης και τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά μου όπως το δικαίωμα της μετακίνησης, επί του οποίου βασίζεται η ψυχική, η πνευματική αλλά και η σωματική μου επιβίωση.  
Ακόμη και αν οι νομοθέτες του ιστορικού αυτού νόμου υπέθεσαν, ότι η κοινή νοημοσύνη του Ελληνικού λαού βρίσκεται σε επίπεδα κατώτερα από τη νοημοσύνη της εκτός συνόρων ανθρωπότητας, με αποτέλεσμα οι Έλληνες να μην αντιληφθούν τις λογικές και συνταγματικές αυθαιρεσίες του νομικού αριστουργήματός τους, θα έπρεπε να είχαν προνοήσει για το γεγονός, ότι αυτό θα φτάσει κάποια στιγμή στα χέρια της δικαστικής εξουσίας, και ότι θα προσβάλλει τη νοημοσύνη των δικαστών. Ακόμη και αν οι νομοθέτες υπέθεσαν, ότι ο λαός γενικά δεν σέβεται τη νοημοσύνη του αποσιωπώντας πολλές από τις αδικίες του κράτους που τον μαστίζουν καθημερινά, θα έπρεπε να είχαν προβλέψει, ότι υπάρχουν στη χώρα μας άνθρωποι σκεπτόμενοι, όπως οι καλλιτέχνες, οι εκπαιδευτικοί, οι νομικοί και οι δικαστές, που αποτελούν την πνευματική τάξη του τόπου μας, η οποία κάποια στιγμή θα αντιδράσει όπως είναι φυσικό, δείχνοντας επί τέλους σεβασμό στην κατά συρροήν πληττόμενη από τους καιροσκόπους των εκάστοτε κυβερνήσεων νοημοσύνη της, αποφασίζοντας να πράξει τα δέοντα.
Παρ’ όλο που δεν είναι του παρόντος, αφού το θέμα μας περιορίζεται στην έκφραση επιφύλαξης για τη συνταγματικότητα διατάξεων ενός συγκεκριμένου άρθρου ενός συγκεκριμένου νόμου, θεωρώ σκόπιμη μια μικρή αντιπαράθεση μεταξύ του Συντάγματος και του νόμου 3986/2011 μελετώντας το Σύνταγμα από την αρχή ώστε να φανεί πως η αντισυνταγματικότητα του άρθρου 35 που ερευνούμε, δεν αποτελεί την εξαίρεση μέσα στο ν. 3986/2011 που μας επιβλήθηκε από τους δανειστές μας αλλά τον κανόνα. Διότι ο νόμος 3986/2011 που καταγγέλλω, είναι ένα προϊόν που γεννήθηκε από την εκχώρηση της εθνικής μας κυριαρχίας σε ξένες δυνάμεις κατοχής, οι οποίες αδιαφορούν παντελώς για το Σύνταγμα. Έτσι, οι αλλαγές που προέκυψαν είναι οι εξής:
ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΟ Ν. 3986/2001
ΑΡΘΡΟ 1
1. To πoλίτευμα της Eλλάδας είναι Πρoεδρευόμενη Koινoβoυλευτική Δημoκρατία.
Το πολίτευμα της Ελλάδας είναι Προεδρευόμενη μονοβουλευτική κομματοκρατία (βασιζόμενη στην κομματική πειθαρχία)
2. Θεμέλιo τoυ πoλιτεύματoς είναι η λαϊκή κυριαρχία.
Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η κυριαρχία των δανειστών μας.
3. Όλες oι εξoυσίες πηγάζoυν από τo Λαό, υπάρχoυν υπέρ αυτoύ και τoυ Έθνoυς και ασκoύνται όπως oρίζει τo Σύνταγμα.
Όλες οι εξουσίες πηγάζουν απ’ τους δανειστές, υπάρχουν υπέρ αυτών και των τραπεζιτών και ασκούνται όπως ορίζουν αυτοί.
ΑΡΘΡΟ 2
1. O σεβασμός και η πρoστασία της αξίας τoυ ανθρώπoυ απoτελoύν την πρωταρχική υπoχρέωση της Πoλιτείας.
Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου δεν αφορά την πολιτεία, η οποία αναγνωρίζει πλέον ως μοναδική της υποχρέωση την αποπληρωμή των δανείων.

Εύκολα διαπιστώνουμε ότι πλέον το Σύνταγμα υπάρχει μόνον για τους τύπους, ενώ στην πραγματικότητα έχουν αλλοιωθεί ακόμη και τα άρθρα που δεν υπόκεινται σε αναθεώρηση.
21ος Λόγος:
Διότι το άρθρο 35 του νόμου ΥΠ’ ΑΡΙΘ. 3986/2011, αλλά και ο ολόκληρος ο νόμος 3986/2011 με τίτλο
«Επείγοντα Μέτρα Εφαρμογής Μεσοπρόθεσμου
Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2012−2015».
συντάχθηκε και υπογράφτηκε στις 1 Ιουλίου 2011 από τους υπουργούς, Δ. ΡΕΠΠΑ, Ε. ΒΕΝΙΖΕΛΟ, Γ. ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ, Γ. ΚΟΥΤΡΟΥΜΑΝΗ, Α. ΛΟΒΕΡΔΟ και Π. ΓΕΡΟΥΛΑΝΟ που  σύμφωνα με τη μηνυτήρια αναφορά-έγκληση της δικηγόρου ΝΤΟΡΑΣ Λ.ΚΡΗΤΙΚΟΠΟΥΛΟΥ και του πρώην Εισαγγελέα κ. ΙΩΑΝΝΗ ΣΑΚΚΑ, που αποστάλθηκε στις 24/9/2012 από τον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου στη Βουλή, μηνύονται:
Για εσχάτη προδοσία του Ελληνικού Λαού (134 2α΄ - 2β΄ Π.Κ.)
Για εξαπάτηση εκλογέων (162 Π.Κ.)
Με την παρούσα μήνυση οι μηνυτές αλλά και όλοι εμείς οι πολίτες που συμμετέχουμε υπογράφοντας ΔΗΛΩΣΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗΣ στρεφόμεθα (όπως κατά λέξη αναφέρεται στη μήνυση σελ.4) «ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΒΟΛΗΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑΤΟΣ, η οποία έχει επέλθει ως αποτέλεσμα των πράξεων που διέπραξαν οι μηνυόμενοι/εγκαλούμενοι, για τις οποίες τους μηνύουμε, με σφετερισμό της ιδιότητάς τους ως οργάνων του Κράτους, συνεπεία δε των πράξεων αυτών εκμηδενίστηκε η αποτελεσματικότητα του Συντάγματος αφού δεν εφαρμόζονται οι εγγυήσεις τήρησής του, και με αυτήν αποσκοπούμε στην αποκατάσταση της συντακτικής εξουσίας του λαού, δηλαδή της κυριαρχίας του, υπερασπιζόμενοι τη δημόσια και πολιτική αυτονομία μας.
Η αποδυνάμωση απενεργοποίηση του Συντάγματος έχει επέλθει εν προκειμένω
και με την κατάλυση της αρχής του κοινωνικού κράτους δικαίου που
καθιερώνεται και ρητά στο άρθρο 25 § 1 του Συντ., προκύπτει δε και από τη
σχετική νομολογία του Δικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων. Σύμφωνα με
τη διάταξη του άρθρ. 25 § 1 του Σ., «τα δικαιώματα του ανθρώπου ως ατόμου και ως
μέλους του κοινωνικού συνόλου και η αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου τελούν
υπό την εγγύηση του Κράτους.  Όλα τα κρατικά όργανα υποχρεούνται να διασφαλίζουν
την ανεμπόδιστη και αποτελεσματική άσκησή τους … Οι κάθε είδους περιορισμοί που
μπορούν κατά το Σύνταγμα να επιβληθούν στα δικαιώματα αυτά, πρέπει να
προβλέπονται είτε απευθείας από το Σύνταγμα είτε από το νόμο, εφόσον υπάρχει
επιφύλαξη υπέρ αυτού και να σέβονται την αρχή της αναλογικότητας».
………………………….
«Εν προκειμένω, όπως στη συνέχεια θα αναπτύξουμε, η κατάφωρη παραβίαση
από τους μηνυόμενους των συνταγματικά κατοχυρωμένων ατομικών
δικαιωμάτων μας δεν επήλθε χάριν διαφύλαξης δημοσίου συμφέροντος,
δεδομένου ότι η εξαθλίωση του Ελληνικού Λαού, ως το αποτέλεσμα των
πράξεων των μηνυομένων, συμπορεύτηκε με την καταβαράθρωση και
του δημοσίου συμφέροντος, αφού το αποτέλεσμα των πράξεων αυτών
ήταν η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας της χώρας μας και η εκχώρησή
της σε ξένες οικονομικές δυνάμεις.»
Σύμφωνα λοιπόν με τα αποδεικτικά στοιχεία της παραπάνω μήνυσης, το άρθρο 35 του νόμου ΥΠ’ ΑΡΙΘ. 3986/2011, αλλά και ο ολόκληρος ο νόμος 3986/2011 με τίτλο
«Επείγοντα Μέτρα Εφαρμογής Μεσοπρόθεσμου
Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2012−2015».
δεν επήλθε χάριν διαφύλαξης δημοσίου συμφέροντος, ούτε το προάγει, διότι υπήρξε ένα νομοθέτημα που (σύμφωνα με τη μήνυση σελ 5) «θεμελιώνει την κακουργηματική πράξη της ΕΣΧΑΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ, καθόσον το Ελληνικό Κοινοβούλιο δεν λειτούργησε ανεξάρτητα, αλλά νομοθέτησε καθ΄ υπόδειξη ξένων οικονομικών παραγόντων, με αποτέλεσμα να καταργηθεί η λαϊκή κυριαρχία, δηλαδή το Δημοκρατικό Πολίτευμα της χώρας μας, όπως αυτό καθιερώνεται στο άρθρο 1 § 2 του Συντάγματος, και να απενεργοποιηθούν/καταλυθούν οι θεμελιώδεις αρχές και θεσμοί του Πολιτεύματος υπό στοιχεία (γ), (στ) και (η) του άρθρου 134Α Π.Κ., δηλαδή, η αρχή του κοινοβουλευτικού συστήματος διακυβέρνησης, η αρχή της δέσμευσης του νομοθέτη από το Σύνταγμα και της εκτελεστικής και της δικαστικής εξουσίας από το Σύνταγμα και τους νόμους και η αρχή της γενικής ισχύος και προστασίας των ατομικών δικαιωμάτων που προβλέπει το Σύνταγμα»
22ος Λόγος:
Διότι, πέρα από τις επιφυλάξεις μου για τη συνταγματικότητα του άρθρου 35, του ν. 3986/2011 που με την παρούσα δήλωσή μου αναφέρω, υπάρχουν άνθρωποι ειδήμονες (όπως οι προαναφερόμενοι μηνύοντες τους νομοθέτες), που δηλώνουν τη βεβαιότητα για την αντισυνταγματικότητα όχι μόνον του συγκεκριμένου νόμου αλλά ενός συνόλου νομοθετημάτων που βλάπτουν το δημόσιο συμφέρον, συντάχθηκαν με δόλο, δεν προστατεύουν τα δικαιώματά μας και θεμελιώνουν την κακουργηματική πράξη της εσχάτης προδοσίας.
Επικαλούμενος το άρθρο 120 του Συντάγματος, κάνω χρήση του δικαιώματός να αντιστέκομαι με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να καταλύσει το Σύνταγμα με τη βία, και ως εκ τούτου δικαιούμαι να μην υπακούσω στις απαιτήσεις του κράτους για πληρωμή τελών κυκλοφορίας και άλλων εισφορών που απορρέουν από την παρ. 35 του ν. 3986/2011 μέχρις ότου εκδικασθεί η διαφορά μας με τους νομοθέτες του συγκεκριμένου νόμου και βεβαιωθεί ότι τα κίνητρά τους ήταν καθαρά.  (βλ.Μελέτη Αντώνη Μανιτάκη, «Το Δικαίωμα Αντίστασης κατά το άρθρο 120 § 4 Σ», ΝοΒ 2004, Τόμ.52, τεύχ.6, σελ. 905) Διότι, όπως αναφέρεται και στη μήνυση κατά των νομοθετών του συγκεκριμένου νόμου, η οποία αποστάλη στις 24/9/2012, από τον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου προς τον Πρόεδρο της Βουλής, κατηγορώντας τους για: Για εσχάτη προδοσία του Ελληνικού Λαού και για εξαπάτηση εκλογέων
 «Επειδή Ο ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ είναι θεμελιώδους σημασίας συνεκτικός δεσμός
του συνταγματικού κράτους, αφού σ΄αυτόν βασίζεται η ΕΘΝΙΚΗ
ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ και με αυτόν συντηρείται το συνταγματικό πολίτευμα και
εμψυχώνεται και δικαιολογείται η πολιτική κυριαρχία του λαού,
ως πατριώτες και συνειδητά μέλη της πολιτικής κοινότητας, την οποία
αγαπούμε και θέλουμε..» θεωρούμε τον σεβασμό προς το Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν με αυτό, θεμελιώδη υποχρέωσή μας και υποχρέωση όλων των Ελλήνων. Γνωρίζουμε ότι η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό μας, και πως δικαιούμαστε και υποχρεούμαστε να αντιστεκόμαστε με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.
23ος Λόγος:
Διότι, η μήνυση της κ. Κρητικοπούλου και πολλών πολιτών που κατατέθηκε από τον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου προς τη Βουλή στις 24-9-2012 (με αρ.πρωτ. 3264/25.9.2012) σύμφωνα με το α. 62 και 86 του Συντάγματος με θέμα «Ποινική ευθύνη Υπουργών» σε βάρος α) του πρώην Πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου, β) του πρώην Υπουργού Εθνικής Οικονομίας Γ. Παπακωνσταντίνου, γ) των μελών του Υπουργικού Συμβουλίου, και δ)των βουλευτών που συμφώνησαν, εισηγήθηκαν και ψήφισαν τα δύο «μνημόνια» , δεν ανακοινώθηκε από τον Πρόεδρο της Βουλής κ.Μεϊμαράκη προς το σώμα της Βουλής. Το τρίμηνο, που σύμφωνα με τον κανονισμό της βουλής αποτελεί το μέγιστο όριο μέσα στο οποίο θα μπορούσε να ανακοινωθεί η απόφαση παρέλευσε, και ο Πρόεδρος της Βουλής προτίμησε να υποπέσει στο παράπτωμα της κατάχρησης εξουσίας που θεωρείται κακούργημα παρά να ανακοινώσει την μήνυση για Εσχάτη Προδοσία στο σώμα της βουλής. Διότι εγνώριζε ότι μετά την ανακοίνωσή της σύμφωνα με το άρθρο 86 του Συντάγματος, θα αρκούσαν 30 βουλευτές, για να ξεκινήσει Ποινική διαδικασία. Παρόλο όμως που ενημερώσαμε προσωπικά όλα τα κόμματα και όλους τους βουλευτές κανείς τους δεν ζήτησε την ανακοίνωση της μήνυσης από τον Πρόεδρο της Βουλής, διότι όπως σοφά υπαινίσσεται ο λαός, «κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει!».. Με αποτέλεσμα αντί να εκδικαστεί η υπόθεση και να αποδοθούν οι ποινικές ευθύνες που αναλογούν, η υπόθεση, όπως τόσες άλλες, να πάρει το δρόμο της παραγραφής.
Συνειδητοποιώντας λοιπόν από αυτά και άλλα παρόμοια γεγονότα, ότι οι βουλευτές και οι υπουργοί που θα έπρεπε να υπηρετούν το λαό και το δημόσιο συμφέρον, κρύβονται μέσα στα κάστρα της βουλευτικής τους ασυλίας, ωθώντας προς την παραγραφή όλα τα αδικήματα που διαπράττουν, και απαιτώντας από αυτούς να απαντήσουν αιτιολογημένα και βάσει του Συντάγματος στα ερωτήματα που τους θέτουμε, μέχρι να το πράξουν όπως οφείλουν και μέχρι να εκδικαστούν τα αδικήματα για τα οποία μηνύονται, δικαιολογημένα κάνοντας χρήση της ακροτελευταίας διάταξης του συντάγματος, αδυνατώ να πληρώσω τα τέλη κυκλοφορίας και κάθε άλλη οφειλή μου προς το δημόσιο που αιτιολογημένα θεωρώ ότι προκύπτει κατόπιν άδικων και αντισυνταγματικών νόμων και διατάξεων.
Θεωρώντας ότι μετά την παρούσα δήλωση επιφύλαξης, την ίδια εύλογη απορία και απαίτηση θα έχουν και όλα τα ελεγκτικά και δικαστικά όργανα που θα εξετάσουν την υπόθεσή μου, εκφράζοντας πίστη προς το Σύνταγμα, θα κάνουν δεκτό το αίτημά μου για αναστολή των ποινικών διώξεων και χρηματικών προστίμων που η πράξη μου αυτή επισύρει.
Για χάρη μιας σύντομης και γενικής ενημέρωσης, αναφέρω ότι εκτός της προαναφερθείσας μήνυσης για ποινικές ευθύνες υπουργών και βουλευτών, υπάρχουν πολλές άλλες ανάλογες μηνύσεις που εκκρεμούν στα δικαστήρια ή στη Βουλή, αντί να εκδικαστούν όπως θα έπρεπε σε μια ευνομούμενη Πολιτεία, κινδυνεύοντας να παραγραφούν ενώ κάποιες από αυτές έχουν ήδη παραγραφεί. Η παραγραφή τους όμως ή η αποφυγή εκδίκασής τους μέχρι την παραγραφή, δεν τεκμηριώνει την ορθότητα των νόμων που οι μηνυόμενοι συνέταξαν και υπέγραψαν, αδιαφορώντας για το Δημοκρατικό μας πολίτευμα, το κύρος της Δικαιοσύνης και το Δημόσιο Συμφέρον.
Α. ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ
Κατατέθηκε η μήνυση Κρητικοπούλου – Σακκά για έσχατη προδοσία κλπ (βίντεο) 6/07/2012
ΚΑΙ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΜΗΝΥΣΗ ΓΙΑ ΘΑΨΙΜΟ ΣΤΗΝ ΒΟΥΛΗ …. Η μήνυση Γρυμπογιάννη αφορά έσχατη προδοσία των βουλευτών και ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου την έστειλε στους βουλευτές να την εξετάσουν …
BΑΡΥΤΑΤΗ ΜΗΝΥΣΗ ΤΟΥ Ε.Ι.Χ.Ε. ΚΑΤΑ ΤΗΣ “ΜΑRFIN ΕΓΝΑΤΙΑ TΡΑΠΕΖΑ” Σε μετωπική σύγκρουση το Ε.Ι.Χ.Ε με το τραπεζικό κατεστημένο;
Β. ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΣΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ
Β. ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΣΤΗ ΧΑΓΗ ICC Appeals

1)    Καταγγελία Γεριτσίδου στον Εισαγγελέα του ΔΠΔ (ICC)

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΟΒΑΡΗ ΠΑΡΑΒΙΑΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΘΗΚΗΣ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ ΘΕΣΠΙΣΘΕΙΣΑ ΥΠΟ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΠΟΙΝΙΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΤΗΣ ΧΑΓΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΩΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΕΩΡΓΙΟ .Α. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΑΤΑ ΚΑΙΡΟΥΣ ΥΠΟΥΡΓΙΚΕΣ ΣΥΝΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ ΤΟΥ.  Πηγή: http://justiceforgreece.wordpress.com/complaints/francais/

2)    Καταγγελία Σαλεμή στον Εισαγγελέα του ΔΠΔ (ICC)

Στον  Εισαγγελέα του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου (ICC)

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΟΒΑΡΗ ΠΑΡΑΒΙΑΣΗ TOY ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ  ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΠΟΙΝΙΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ  ΤΗΣ ΧΑΓΗΣ.
KATA 
1. Κάρολου Παπούλια – Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας.
2. Γεωργίου Α. Παπανδρέου – Πρωθυπουργός της Ελλάδας περιόδου 05.10.2009 – 09.11.2011
3. Λουκά Παπαδήμου - Πρωθυπουργός της Ελλάδας από 11.11. 2011
4. Ευάγγελου Βενιζέλου -  Αντιπρόεδρος και αναπληρωτής Πρωθυπουργός επί Κυβερνήσεως Παπανδρέου,  Αντιπρόεδρος και αναπληρωτής Πρωθυπουργός της Ελλάδας επί κυβερνήσεως Παπαδήμου
5. Θεόδωρου Γ. Πάγκαλου – Αντιπρόεδρος και αναπληρωτής Πρωθυπουργός της Ελλάδας επί κυβερνήσεων  Παπανδρέου,  Αντιπρόεδρος και αναπληρωτής Πρωθυπουργός της Ελλάδας, επί  κυβερνήσεως  Παπαδήμου
6. Παντός άλλου υπευθύνου 
ΓΙΑ
Γενοκτονία και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας τα οποία τελέστηκαν στην Ελλάδα από 05.10.2009 και έπειτα.  Πηγή: http://justiceforgreece.wordpress.com/complaints/ελληνικά/

4)     Καταγγελία της Γερμανίδας φιλέλληνος Sarah Luzia Hassel-Reusing στον Εισαγγελέα του ΔΠΔ (ICC)

subject: -Greek charge regarding art. 7 Roman Statute
reference: -further crucial evidence especially regarding the objective part  Πηγή: http://justiceforgreece.wordpress.com/complaints/sarah-luzia-hassel-reusing-στον-εισαγγελέα-του-δπδ-icc/

 

Γ. ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΣΤΟΝ Ο.Η.Ε.
5) ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΔΙΑΤΑΞΕΩΝ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 36 TOY ΝΟΜΟΥ 2093/92 ΠΟΥ ΟΡΙΖΕΙ ΤΙΣ ΠΟΙΝΕΣ ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΜΗ ΠΛΗΡΩΜΗΣ ΤΩΝ ΤΕΛΩΝ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ
Κατ’ αρχήν πρέπει να διευκρινίσουμε ότι ο νόμος αυτός γράφτηκε σε μια εποχή που το εισόδημα των Ελλήνων ήταν υψηλό και η ανεργία χαμηλή έως ανύπαρκτη. Το 1992 ήταν η χρονιά που άρχισαν να εισβάλλουν στη χώρα μας οι πρώτοι λαθρομετανάστες και οι αμοιβές των Ελλήνων εργατών βρίσκονταν ακόμη σε αξιοπρεπή επίπεδα. Συγκεκριμένα το ημερομίσθιο ενός εργάτη (συμπεριλαμβανομένου του ενσήμου) ήταν 30.000 δρχ, (100 ευρώ) ενώ τα υψηλότερα τέλη κυκλοφορίας (ενός οχήματος 2000 κυβικών και άνω) σύμφωνα με τον ίδιο νόμο, ήταν 50.000 δρχ, (150 ευρώ). Τα υψηλότερα τέλη κυκλοφορίας λοιπόν ήταν δυνατόν να πληρωθούν με δύο ημερομίσθια. Ενώ σήμερα, το ημερομίσθιο, αν είναι δυνατόν να ευρεθεί, αγγίζει μετά βίας τα 25 ευρώ, ενώ τα τέλη κυκλοφορίας για ίδιας κατηγορίας όχημα είναι 660 ευρώ. Απαιτείται λοιπόν η εργασία ενός πλήρους μήνα για την πληρωμή τους. Λαμβάνοντας υπόψη ότι η εύρεση εργασίας σήμερα στη χώρα μας, είναι από δύσκολη έως απίθανη, και ακόμη δυσκολότερη η εύρεση μιας σταθερής και συνεχούς εργασίας, καταλαβαίνουμε ότι η πληρωμή των 660 ευρώ μπορεί να παρομοιαστεί στην καλύτερη περίπτωση με άθλο του Ηρακλή, ενός στη χειρότερη με την τιμωρία του Σίσυφου.
Παρόλο λοιπόν που ο νόμος 2093 του 1992 ενδέχεται να ήταν συνταγματικός στην εποχή του, καταλαβαίνουμε ότι λόγω της αλλαγής των συνθηκών διαβίωσης και λόγω της μείωσης της φοροδοτικής ικανότητας των πολιτών, παύει να έχει τις προϋποθέσεις της συνταγματικότητας στις μέρες μας. Άλλωστε, ο συγκεκριμένος νόμος θέτει ως ποινή την αφαίρεση της άδειας κυκλοφορίας στην περίπτωση αδυναμίας πληρωμής των τελών κυκλοφορίας που αντιστοιχούν στα 150 ευρώ και όχι στα 660. Είναι λοιπόν ένας νόμος λογικός αν ιδωθεί στην ολότητά του, χάνει όμως τη λογικότητα αν αποσπάσουμε ένα μέρος του, αυτό που αφορά την ποινή, για το προσαρμόσουμε σε μια νέα υπέρογκη αύξηση των τελών αφ’ ενός, και σε μια δυσμενή μείωση της φοροδοτικής ικανότητας των πολιτών αφ’ ετέρου.
Η βίαιη ακινητοποίηση του οχήματος, λειτουργεί ως μία πλεονάζουσα τιμωρία σε έναν ήδη τιμωρημένον πολίτη, με την υποχρέωση να πληρώσει το διπλάσιο ποσό των τελών. Και είναι αντισυνταγματική διότι στερεί τη δυνατότητα της ελεύθερης μετακίνησης που προστατεύεται από το σύνταγμα, τη δυνατότητα εργασίας και κατά συνέπεια τη δυνατότητα πληρωμής της οφειλής προς το δημόσιο, καθώς και τη δυνατότητα μετακίνησης προς εξεύρεση τροφής, τη δυνατότητα συμμετοχής στην κοινωνική ζωή, συντήρησης της οικογένειάς του κλπ. Οι μετακινήσεις αυτές που είναι απαραίτητες για την επιβίωσή μας, για την ανάπτυξη της προσωπικότητάς μας καθώς και για τη  συμμετοχή στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της Χώρας, δεν είναι πάντοτε επιτευκτές με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, κυρίως στην ύπαιθρο όπου τα μέσα αυτά απουσιάζουν. Η ακινητοποίηση λοιπόν του ιδιωτικού μέσου μετακίνησης, απειλή την επιβίωσή μας και την επιβίωση της οικογένειας, όταν το μέσο αυτό αποτελεί απαραίτητο στοιχείο για την εξεύρεση εργασίας και τροφής.
Η στέρηση του δικαιώματος της μετακίνησης, ισοδυναμεί με φυλάκιση. Με τη διαφορά ότι στους φυλακισμένους το κράτος εξασφαλίζει τα απαραίτητα για τη διαβίωσή τους αγαθά, όπως στέγη, θέρμανση, ρεύμα, νερό και τροφή, ενώ στους ελεύθερους ακόμη πολίτες, στερώντας το δικαίωμα της μετακίνησης, τους στερεί την πρόσβαση προς όλα τα απαραίτητα για την επιβίωσή τους στοιχεία, όπως η εργασία και η τροφή. Ας μην γελιόμαστε, ελάχιστες μετακινήσεις σήμερα προς εξεύρεση εργασίας και τροφής μπορούν να γίνουν με τα πόδια, και ακόμη πιο ελάχιστες με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, ειδικά στην επαρχία όπου αυτά είναι σχεδόν ανύπαρκτα. Και στις πόλεις όμως είναι βεβαιωμένο από μια σχετική έρευνα του Νέου Ι.Ν.Κ.Α. (που παραθέτω) ότι η μετακίνηση με μέσο μαζικής μεταφοράς κοστίζει έως 5 φορές ακριβότερα από την μετακίνηση στην ίδια απόσταση με Ι.Χ αυτοκίνητο, αν στο αυτοκίνητο επιβαίνει ένα άτομο, έως 10 φορές ακριβότερα αν στο Ι.Χ μεταβαίνουν 2 άτομα, και έως 20 φορές ακριβότερα, αν στο Ι.Χ επιβαίνουν 4 άτομα!
Ένα τυπικό σύγχρονο μικρό ή μεσαίο Ι.Χ. καταναλώνει στην πόλη 5-7 λίτρα καυσίμου ανά εκατό χιλιόμετρα. Αυτό σημαίνει ότι με μέση τιμή 6 lt/100 χλμ. η κατανάλωσή του είναι 0,06 λίτρο ανά χιλιόμετρο.
Με τις σημερινές τιμές διεθνούς και ημεδαπής, αλλά και κρατικής αισχροκέρδειας στα καύσιμα, ένα αυτοκίνητο που καίει βενζίνη καταναλώνει  κάτι λιγότερο από 10 λεπτά ανά χιλιόμετρο και συγκεκριμένα με τιμή αμόλυβδης 1,60/λίτρο καταναλώνει 9,6 λεπτά ανά χιλιόμετρο.
Λαμβάνοντας ως τιμή αναφοράς τα 10 λεπτά ανά λίτρο βενζίνης, συνυπολογίζοντας και τα λοιπά λειτουργικά κόστη του Ι.Χ., προκύπτει ότι με το αντίτιμο ενός εισιτηρίου των 1,40 Ευρώ, το Ι.Χ. διανύει δεκατέσσερα ολόκληρα χιλιόμετρα !!!.
              Έτσι ενδεικτικά δημιουργήσαμε τον πιο κάτω πίνακα:                 
 
ΔΙΑΔΡΟΜΗ
ΑΠΟΣΤΑΣΗ
ΚΟΣΤΟΣ Ι.Χ. ΜΕ 1 ΕΠΙΒΑΤΗ
ΚΟΣΤΟΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΚΑΛΛΙΘΕΑ – ΑΘΗΝΑ (Σύνταγμα)
3 χλμ
0,30
1,4
ΠΑΓΚΡΑΤΙ – ΑΘΗΝΑ
2,5 χλμ.
0,25
1,4
ΠΑΤΗΣΙΑ - ΑΘΗΝΑ
3-5 χλμ.
0,3- 0,50
1,4
ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ – ΑΘΗΝΑ 
2,5 χλμ.
0,25
1,4
ΒΥΡΩΝΑΣ – ΑΘΗΝΑ
5 χλμ.
0,50
1,4
ΖΩΓΡΑΦΟΥ – ΑΘΗΝΑ
4 χλμ.
0,40
1,4
ΓΑΛΑΤΣΙ  – ΑΘΗΝΑ
4 χλμ.
0,40
1,4
ΜΑΡΟΥΣΙ  – ΑΘΗΝΑ
11 χλμ.
1,10
1,4
ΠΕΙΡΑΙΑΣ  – ΑΘΗΝΑ
12 χλμ.
1,20
1,4
ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ – ΑΘΗΝΑ
4,5 χλμ.
0,45
1,4
Εάν μάλιστα κάποιος είναι αναγκασμένος να χρησιμοποιεί διπλές συγκοινωνίες, όπως αρκετές χιλιάδες συμπολίτες μας, το θέμα γίνεται ακόμα πιο ακραίο.
Από τον παραπάνω πίνακα διαπιστώνουμε ότι η μετακίνηση με Ι.Χ μιας τετραμελούς οικογένειας ή ομάδας εργαζόμενων στην απόσταση Παγκράτι –Αθήνα, κοστίζει 0,25 ευρώ, ενώ για την ίδια μετακίνηση με μέσα μαζικής μεταφοράς, τα  άτομα θα πρέπει να πληρώνουν καθημερινά 4*1,4 ευρώ =5,6 ευρώ, δηλαδή 22,4 φορές ακριβότερα!! Σε ετήσια βάση, υπολογίζοντας τη διαδρομή εις διπλούν με την επιστροφή, η μετακίνηση με Ι.Χ. αυτοκίνητο θα κοστίσει 365 ημέρες*0,5 ευρώ=182,5 ευρώ, ενώ με μέσα μαζικής μεταφοράς 365*2,8*4 = 4.088 ευρώ!! Αν η μετακινούμενη ομάδα χρειαστεί για την μετάβασή της στον χώρο εργασίας να πάρει δύο αστικά, (όπως συνηθίζεται) θα πρέπει σε ετήσια βάση να πληρώσει 8.000 ευρώ.
Η στέρηση λοιπόν του μέσου μετακίνησης σε άτομα που αδυνατούν να πληρώσουν τα τέλη κυκλοφορίας, και τα έως 20 φορές ακριβότερα εισιτήρια των μέσων μαζικής συγκοινωνίας, ισοδυναμεί με στέρηση του δικαιώματος μετακίνησης στη χώρα, και κατά συνέπεια με μία κατ’ οίκον φυλάκιση και απομόνωση από όλους τους πόρους επιβίωσης που μοιραία μπορεί να οδηγήσει μέχρι και στο θάνατο.
Άλλωστε, η ελεύθερη μετακίνηση στη χώρα, αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα των ελεύθερων πολιτών και όχι προνόμιο που προσφέρεται από το κράτος με ειδική άδεια επί πληρωμή!. Διότι ειδική άδεια για τη μετακίνηση, δίδεται μόνον στους φυλακισμένους.
Ενημερώνω λοιπόν τους εύπορους ακόμη πολίτες της χώρας μας, που νομοθετούν, δικάζουν, στερούν τα βασικά δικαιώματα επιβίωσης και φυλακίζουν τους άπορους, ότι ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της χώρας επιβιώνει ακόμη και ελπίζει να επιβιώσει όχι χάρη στη μέριμνα του κράτους, ούτε χάρη στους σκόπιμα εξευτελισμένους μισθούς τόσο του ιδιωτικού όσο και του δημόσιου τομέα, αλλά χάρη στην ευρηματικότητά του και την αξιοποίηση της γης, χάρη στις πράξεις αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας που δίχως καμία κρατική μέριμνα έχει ενστικτωδώς αναπτύξει. Πολύς κόσμος τόσο των πόλεων όσο και της υπαίθρου παίρνει τα βουνά, όπου καλλιεργεί λαχανόκηπους σε εκτάσεις των προγόνων του και μαζεύει μανιτάρια, κάστανα και βελανίδια για να εξασφαλίσει την τροφή του. Πολύς κόσμος θρέφει οικόσιτα ζώα, και η μετακίνηση προς τους νέους αυτούς πόρους επιβίωσης, είναι ΑΔΥΝΑΤΗ χωρίς ένα ΜΕΣΟ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗΣ, μιας μετακίνησης αναγκαίας που δεν μπορούν να προσφέρουν τα μέσα μαζικής μεταφοράς.
Η στέρηση του μέσου μετακίνησης από το κράτος λόγω έλλειψης χρημάτων προς πληρωμή εισφορών, λόγω έλλειψης των χρημάτων που το ίδιο το κράτος έχει στερήσει από τους πολίτες για να τα χαρίσει στις τράπεζες ή για να τα εξαγάγει μέσω των ονομάτων της λίστας Λαγκάρντ από τη χώρα, αποτελεί παράβαση ενός συνόλου άρθρων του Συντάγματος που παρουσιάζω ευθύς αμέσως:
1.     Προσβάλλει την αξία του ανθρώπου, υποτιμώντας την ως το έσχατο σημείο της ένδειας, παρόλο που η προστασία της αποτελεί «την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας» σύμφωνα με το άρθρο 2 παρ. 1 του Συντάγματος.
2.     Δημιουργεί ανισότητα δικαιωμάτων μεταξύ των Ελλήνων και των Ελληνίδων, χωρίζοντας τον πληθυσμό σε άτομα που έχουν δικαίωμα μετακίνησης και σε άτομα που την στερούνται. Η στέρηση του δικαιώματος μετακίνησης ισοδυναμεί με φυλάκιση, φυλάκιση μέσα στο σπίτι και το στενό περιβάλλον όπου δυνάμεθα να κινηθούμε με τα πόδια, το οποίο για πολλούς από εμάς που έχουμε προβλήματα υγείας δεν υπερβαίνει τα 10 μέτρα. Γνωρίζοντας ότι στις σημερινές σύγχρονες συνθήκες η εξεύρεση εργασίας και τροφής απαιτεί μεγαλύτερες μετακινήσεις, καταλαβαίνουμε ότι η στέρηση του μέσου μετακίνησης, χωρίζει τους πολίτες της χώρα σε δύο κατηγορίες, σε αυτούς που έχουν δικαίωμα στην επιβίωση, και σε αυτούς που το στερούνται, παραβαίνοντας φυσικά με τον πλέον επώδυνο τρόπο το άρθρο 4 παρ. 2 του Συντάγματος που ορίζει ότι: «Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις». Αξίζει εδώ να σημειωθεί, ότι συνδυάζοντας το άρθρο 4 παρ. 2 με την παρ. 5 του ιδίου άρθρου, συμπεραίνουμε πως έχουμε όλοι μας ίσα δικαιώματα ανεξαρτήτως των οικονομικών μας δυνάμεων, ενώ οι οικονομικές μας υποχρεώσεις καθορίζονται από τις οικονομικές μας δυνάμεις.
Σε όλες τις εποχές, ακόμη και όταν οι αποστάσεις προς τον χώρο εργασίας ήταν μικρότερες από τις σημερινές, η επιβίωση του ανθρώπου ήταν δυνατή μόνον με τη χρήση ενός ΜΕΣΟΥ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗΣ. Τώρα είναι το αυτοκίνητο, παλαιότερα ήταν το κάρο, το άλογο και το γαϊδούρι. Ακόμη και ο πλέον διεστραμμένος δικτάτορας, δεν είχε σκεφτεί αυτό που εμπνεύστηκαν οι φωστήρες της πολιτικής μας, δηλαδή τη στέρηση του μέσου μετακίνησης, ως μέτρο εξαθλίωσης, εκφοβισμού και εκμετάλλευσης των υπηκόων του!
3.     Ακόμη και στις πλέον αυταρχικές χώρες του παρελθόντος, όπως η μεγάλη Περσική και Ρωμαϊκη αυτοκρατορία, όπου δεν υπήρχε Συνταγματική Δημοκρατία και Σύνταγμα  «κάθε ένας είχε δικαίωμα να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του και να συμμετέχει στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της Χώρας..» ένα δικαίωμα που οι σημερινοί πολιτικοί μας στερούν, παραβαίνοντας το άρθρο 5 παρ. 1 του Συντάγματος. Διότι η μετακίνηση είναι το απαραίτητο στοιχείο για την συμμετοχή μας στο κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό γίγνεσθαι.
4.     Η παρεμπόδιση της ελεύθερης μετακίνησης, που εμπνεύσθηκαν οι πολιτικοί μας με πρόσχημα τη δημιουργία ανάπτυξης, ισοδυναμεί ιατρικά με τη δημιουργία πολλών και ταυτόχρονων εμφραγμάτων στο σώμα, εμφραγμάτων που όπως είναι επιστημονικά γνωστό, επιφέρει ακαριαίο θάνατο. Με αυτό το σκεπτικό, η παρεμπόδιση της ελεύθερης μετακίνησης απαγορεύεται αυστηρά στις Η.Π.Α, όπου δεν υπάρχουν διόδια, και τα ετήσια τέλη κυκλοφορίας όλων των αυτοκινήτων, ισοδυναμούν με 30 δολάρια. Πώς λοιπόν θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί, ότι ένας τέτοιος νόμος δεν αντιβαίνει στο άρθρο 5 παρ. 2 του Συντάγματος, που ορίζει ότι  «Όλοι όσοι βρίσκονται στην Ελληνική Επικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τους χωρίς διάκριση;» Μήπως ο νομοθέτης του νέου Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, κάνει σαφή διάκριση μεταξύ εύπορων και άπορων, προστατεύοντας την τιμή και την ελευθερία μόνο των πρώτων, ενώ παράλληλα στερεί το πλέον απαραίτητο μέσο επιβίωσης από τους δεύτερους;
5.     Η στέρηση του μέσου μετακίνησης, γίνεται κατά παράβαση του άρθρου 5 παρ. 4 του Συντάγματος, που δηλώνει ρητά ότι: «Απαγορεύονται ατομικά διοικητικά μέτρα που περιορίζουν σε οποιονδήποτε Έλληνα την ελεύθερη κίνηση ή εγκατάσταση στη Χώρα, καθώς και την ελεύθερη έξοδο και είσοδο σ’ αυτήν. Τέτοιου περιεχομένου περιοριστικά μέτρα είναι δυνατόν να επιβληθούν μόνο ως παρεπόμενη ποινή με απόφαση ποινικού δικαστηρίου, σε εξαιρετικές περιπτώσεις ανάγκης και μόνο για την πρόληψη αξιόποινων πράξεων, όπως ο νόμος ορίζει.» Ως «ελεύθερη κίνηση στη Χώρα» σαφέστατα δεν μπορεί να εννοηθεί η κίνηση με τα πόδια, ούτε με ποδήλατο λόγω του μεγέθους των αποστάσεων. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι αναφερόμενος ο νόμος «σε οποιονδήποτε Έλληνα», περιλαμβάνει και τους πολίτες με κινητικά προβλήματα, τα μικρά παιδιά, τους πτωχούς, τους αρρώστους και τους γέρους. Γνωρίζοντας επίσης ότι τα μέσα μαζικής μεταφοράς αδυνατούν να μας μεταφέρουν σε όλη την επικράτεια, και ειδικά σε περιοχές εύρεσης τροφής όπως τα δάση, οι ποταμοί, οι λίμνες και τα αγροκτήματα, καταλαβαίνουμε ότι η ελεύθερη κίνηση προϋποθέτει την ύπαρξη ενός ιδιωτικού μέσου μετακίνησης, το οποίο σε καμιά εποχή και σε κανέναν πολιτισμό (πλην του Οθωμανικού επί της υπόδουλης Ελληνικής επικράτειας) δεν αποτελούσε είδος πολυτελείας ώστε η βαριά φορολογία να αποτελεί προϋπόθεση της χρήσης του.
6.     Σύμφωνα με το άρθρο 6 παρ. 5 του Συντάγματος, «Καθένας έχει δικαίωμα στην προστασία της Υγείας». Η στέρηση λοιπόν του μέσου μετακίνησης, θα στερήσει από ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της χώρας, ιδίως από τον πληθυσμό της υπαίθρου, τη δυνατότητα της έγκαιρης μετακίνησης προς ένα κέντρο υγείας σε περίπτωση προβλήματος. Πέραν τούτου, σε μια εποχή όπου το κρατικό σύστημα υγείας έχει καταρρεύσει, οι πολίτες έχουν το συνταγματικό δικαίωμα να φροντίζουν μόνοι τους για την υγεία τους, συλλέγοντας βότανα από τα βουνά, προς αντικατάσταση των ακριβών και δυσεύρετων ιατρικών φαρμάκων. Γεγονός που επίσης απαιτεί μέσο μετακίνησης. Έχουν επίσης το δικαίωμα και την υποχρέωση να φροντίσουν τους συμπολίτες τους, ακόμη περισσότερο τους συγγενείς και τους γηραιούς γονείς τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η περίπτωση μου, διότι κατοικώ σε μια περιοχή που απέχει 110 χιλιόμετρα από την κατοικία των γηραιών και άρρωστων γονιών μου, και 620 χιλιόμετρα από την κατοικία των επίσης γηραιών και άρρωστων γονιών της συζύγου μου, των οποίων έχουμε αναλάβει τη φροντίδα και πρέπει, (δικαιούμαστε σύμφωνα με το σύνταγμα), να φροντίζουμε την υγεία τους, επομένως και να παρευρισκόμαστε στις κατοικίες τους συχνά και άμεσα κάθε φορά που αυτό απαιτείται. Αυτή είναι άλλη μία χαρακτηριστική περίπτωση όπου τα μέσα μαζικής μεταφοράς αδυνατούν να μας μεταφέρουν στον προορισμό μας άμεσα και στην ώρα που απαιτείται, κυρίως τη νύχτα.
7.     Σύμφωνα με το άρθρο 7 παρ. 2 του Συντάγματος, «Τα βασανιστήρια, οποιαδήποτε σωματική κάκωση, βλάβη υγείας, ή άσκηση ψυχολογικής βίας, καθώς και κάθε άλλη προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας απαγορεύονται και τιμωρούνται όπως ο νόμος ορίζει.». Η απαίτηση λοιπόν ακινητοποίησης του οχήματος, είναι ένα είδος σύγχρονου βασανιστηρίου, που χρησιμοποιώντας άσκηση ψυχολογικής βίας, στοχεύει στην προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας με στόχο την βίαιη εξεύρεση χρημάτων προς πληρωμή των τελών κυκλοφορίας. Θεωρείται βασανιστήριο, διότι επιβάλλεται σε ένα άτομο επί του οποίου έχει ήδη επιβληθεί μία βαρύτατη ποινή, που ισοδυναμεί με την απαίτηση πληρωμής του διπλάσιου των τελών κυκλοφορίας (που ήδη έχει δηλώσει ότι αδυνατεί να πληρώσει) συν της επιβολής του διοικητικού προστίμου. Η επιβολή μετακίνησης με τα πόδια προς τον χώρο της εργασίας ή της εξεύρεσης τροφής, ο οποίος ενδέχεται να βρίσκεται πολλά χιλιόμετρα μακριά από τον χώρο διαμονής, επιβάλλεται ως ένα επιπρόσθετο βασανιστήριο μακράς διαρκείας, για τους πολίτες που λόγω των δύσκολων οικονομικών συνθηκών δεν θα καταφέρουν να βρουν τα χρήματα που αντιστοιχούν στο διπλάσιο των τελών κυκλοφορίας. Το βασανιστήριο αυτό μπορεί να μεγεθυνθεί ανεξέλεγκτα αν οι βασανιζόμενοι από τα όργανα της τάξης, χάσουν την εργασία τους εξ’ αιτίας των συχνών καθυστερήσεων ή ακόμη και της αδυναμίας προσέλευσης στον χώρο εργασίας. Σε κατάσταση σκληρών βασανιστηρίων επίσης θα βρεθούν πολλοί πολίτες μας που θα ασθενήσουν και θα αδυνατούν να μεταβούν έγκαιρα σε ένα κέντρο θεραπείας, ή που θα έχουν άρρωστους γονείς, συγγενείς και φίλους, τους οποίους θα αδυνατούν να τους επισκεφθούν.
8.     Σύμφωνα με το άρθρο 17, παρ. 2, «Κανένας δεν στερείται την ιδιοκτησία του, παρά μόνο για δημόσια ωφέλεια που έχει αποδειχθεί με τον προσήκοντα τρόπο και όπως ο νόμος ορίζει, και πάντοτε αφού προηγηθεί πλήρης αποζημίωση.».  Η αφαίρεση της άδειας κυκλοφορίας και των πινακίδων, και η υποχρέωση ακινητοποίησης του οχήματος, αποτελεί στην ουσία στέρηση αυτού ως περιουσίας. Διότι αποτελεί ένα είδος ιδιότυπης περιουσίας, που έχει αξία μόνον όταν βρίσκεται σε κίνηση. Ακινητοποιημένο λοιπόν χάνει την αξία του, διότι χάνει τη χρησιμότητά του και το λόγο της ύπαρξής του. Πέραν τούτου η χρηματική αξία ενός οχήματος δεν διαρκεί περισσότερα από 10 έτη, με την παρέλευση των οποίων γίνεται άχρηστο, είτε βρίσκεται σε κίνηση είτε όχι. Το μέσο μετακίνησης ως περιουσία, έχει αξία όταν κινείται. Ακριβώς όπως η κατοικία έχει αξία όταν κατοικείται. Και όπως το αγρόκτημα έχει αξία όταν καλλιεργείται. Αν λοιπόν πετάξουμε τον ιδιοκτήτη μίας κατοικίας στον δρόμο, στην ουσία του στερούμε την περιουσία του, παρόλο που τυπικά αυτή παραμένει γραμμένη στο όνομά του. Τέτοιο παράδειγμα στέρησης περιουσίας έζησαν οι πρόσφυγες της Μικράς Ασίας και του Πόντου, καθώς και οι πολιτικοί πρόσφυγες του εμφυλίου πολέμου, οι οποίοι στερήθηκαν μία περιουσία που ενδεχομένως παρέμενε εγγεγραμμένη στο όνομά τους αλλά δεν είχαν δικαίωμα να τη χρησιμοποιήσουν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι πρόσφυγες της Κωνσταντινούπολης, οι οποίοι στερήθηκαν την περιουσία τους όχι με άσκηση βίας αλλά με την επιβολή σκληρών φόρων όπως προβλέπεται ότι θα συμβεί και στη χώρα μας στις μέρες μας. Η στέρηση της περιουσίας λοιπόν ισοδυναμεί με την απαγόρευση χρήσης της, και ειδικά στην περίπτωση του αυτοκινήτου το οποίο μέσα σε λίγα χρόνια χάνει παντελώς την μεταπωλητική του αξία και κατά συνέπεια δεν μπορεί να εννοηθεί ως περιουσία ακόμη και όταν τυπικά είναι εγγεγραμμένο στην ιδιοκτησία ενός πολίτη.
Αν λοιπόν ο νομοθέτης στερεί την περιουσία μας απαγορεύοντάς μας την χρήση της, «για δημόσια ωφέλεια που έχει αποδειχθεί με τον προσήκοντα τρόπο και όπως ο νόμος ορίζει» πρέπει σύμφωνα με το άρθρο 17 παρ. 2 του Συντάγματος, «να προηγηθεί πλήρης αποζημίωση». Η αποζημίωση αυτή θα έπρεπε τουλάχιστον να ισοδυναμεί με το τέλος ταξινόμησης που έχουμε προπληρώσει για να αποκτήσουμε το δικαίωμα χρήσης της συγκεκριμένης περιουσίας μας. Στην περίπτωση αυτή μπορούμε επίσης να κατηγορήσουμε το κράτος για εξαπάτηση, ειδικά στις περιπτώσεις των αυτοκινήτων άνω των 2000 κυβικών, διότι πληρώνοντας το δικαίωμα χρήσης τους με τα υπέρογκα τέλη ταξινόμησης, δεν προσδιορίστηκαν εξ αρχής όλοι οι όροι χρήσης, (όπως συμβαίνει σε κάθε πολιτισμένη συμφωνία μεταξύ έντιμων κυρίων) όπως για παράδειγμα το αυθαίρετο «δικαίωμα» του κράτους να αυξάνει τα ετήσια τέλη κατά 50 έως και 100%! να θεωρεί το αυτοκίνητο τεκμήριο πολυτελείας παρά την φθορά και παλαιότητά του, να το θεωρεί τεκμήριο πολυτελείας ακόμη και αν είναι σχεδόν κατεστραμμένο με μόνη αιτιολογία ότι κινείται.
9.     Σύμφωνα με το άρθρο 22 παρ. 1 του Συντάγματος, «Η εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το Κράτος». Είναι βέβαιο ότι η στέρηση του μέσου μετακίνησης προς τον χώρο εργασίας, και ειδικά όταν τα μέσα μαζικής μεταφοράς δεν προσφέρουν τέτοια δυνατότητα, συνεπάγεται και αντίστοιχη στέρηση του δικαιώματος της εργασίας.
10.  Σύμφωνα με το άρθρο 21 παρ. 1 του Συντάγματος, «H oικoγένεια, ως θεμέλιo της συντήρησης και πρoαγωγής τoυ Έθνoυς, καθώς και o γάμoς, η μητρότητα και η παιδική ηλικία τελoύν υπό την πρoστασία τoυ Kράτoυς.
Όλοι οι παραπάνω λόγοι, και κυρίως η στέρηση του δικαιώματος εργασίας και μετακίνησης προς εξεύρεση τροφής, κλονίζουν την οικογένεια, και καθ’ επέκταση το θεμέλιο συντήρησης και προαγωγής του Έθνους μας. Υπάρχουν χιλιάδες οικογένειες τα ενήλικα μέλη των οποίων εργάζονται σε διαφορετικές τοποθεσίες, και το μέσο μετακίνησης είναι απαραίτητο για την μεταξύ τους συνεύρεση και επικοινωνία. Η στέρησή του είναι βέβαιο ότι θα επιφέρει ρήξη των ενωτικών δεσμών τους που ενδεχομένως θα οδηγήσει στον χωρισμό. Η στέρηση του μέσου μετακίνησης θα οδηγήσει σε αδυναμία ανατροφής των παιδιών, καθώς και σε αδυναμία παροχής των αναγκαίων αγαθών για την ανάπτυξή τους όπως η τροφή, η ιατρική περίθαλψη και η μόρφωση. Ας σκεφθούμε τα χιλιάδες παιδιά, κυρίως της επαρχίας, που μεταφέρονται από τους γονείς τους με ιδιωτικά μέσα μετακίνησης προς τους ιδιωτικούς και δημόσιους τόπους εκπαίδευσης.
11.   Σύμφωνα με την Aκρoτελεύτια διάταξη,
Άρθρo 120 του Συντάγματος, που ορίζει ότι:
2. O σεβασμός στo Σύνταγμα και τoυς νόμoυς πoυ συμφωνoύν με αυτό και η αφoσίωση στην Πατρίδα και τη Δημoκρατία απoτελoύν θεμελιώδη υπoχρέωση όλων των Eλλήνων.
4. H τήρηση τoυ Συντάγματoς επαφίεται στoν πατριωτισμό των Eλλήνων, πoυ δικαιoύνται και υπoχρεoύνται να αντιστέκoνται με κάθε μέσo εναντίoν oπoιoυδήπoτε επιχειρεί να τo καταλύσει με τη βία.
Καταλαβαίνουμε ότι ΟΛΟΙ ΜΑΣ, πολίτες, δικαστές και διοικητικά όργανα, οφείλουμε να καταγγείλουμε τις παραπάνω παραβάσεις του Συντάγματος, που επιχειρεί να μας επιβάλλει το κράτος με πρόθεση την άσκηση ψυχολογικής βίας, και ότι φυσικά, έχουμε κάθε δικαίωμα να προστατεύσουμε, όπως το Σύνταγμα ορίζει, το δικαίωμά μας στην εργασία, στην υγεία, στην αξιοπρέπεια, στην ελεύθερη εκδήλωση της προσωπικότητας και της συμμετοχής στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της Χώρας μας, έστω και αν για την επίτευξη των παραπάνω στόχων πρόκειται να κινηθούμε με ένα μέσο μετακίνησης του οποίου παράνομα και αντισυνταγματικά κάποιος νομοθέτης μας στέρησε το δικαίωμα χρήσης. Διότι το άρθρο 120 στην παρ. 4 ορίζει, πως δικαιούμαστε και υποχρεούμαστε να αντιστεκόμαστε «με κάθε μέσο».  Συνεπώς, το άρθρο 120 δικαιολογεί την μετακίνησή μας με ένα μέσο, του οποίου αντισυνταγματικά απαγορεύτηκε η χρήση, ως τρόπο αντίστασης.  
12.  Ο Νόμος 2093/92 δια του άρθρου 36 που ορίζει τα τέλη κυκλοφορίας και τις ποινές, παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα όπως αυτά ορίζονται από τη τη Σύμβαση της Ρώμης (Ν. 2329/1953), και το ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ 53/1974 (ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΑΣΠΙΣΗ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΘΕΜΕΛΙΩΔΩΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΩΝ (ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ)) η οποία στο άρθρο 6 παρ. 1. ορίζει ότι:  «Παν πρόσωπον έχει δικαίωμα όπως η υπόθεσίς του δικασθή δικαίως, δημοσία και εντός λογικής προθεσμίας υπό ανεξαρτήτου και αμερολήπτου δικαστηρίου, νομίμως λειτουργούντος, το οποίον θα αποφασίση είτε επί των αμφισβητήσεων επί των δικαιωμάτων και υποχρεώσεών του αστικής φύσεως, είτε επί του βασίμου πάσης εναντίον του κατηγορίας ποινικής φύσεως.»
Και στην παρ. 2 «Παν πρόσωπον κατηγορούμενον επί αδικήματι τεκμαίρεται ότι           είναι αθώον μέχρι της νομίμου αποδείξεως της ενοχής του.»
Ο τρόπος όμως επιβολής και είσπραξης των τελών, δεν επιτρέπει το δικαίωμα της προηγούμενης ακρόασης και αναιρεί το τεκμήριο της αθωότητας των πολιτών, πριν η υπόθεσίς τους δικασθή δικαίως, παραβιάζοντας σαφώς τα δικαιώματά τους. Η αναίρεση του τεκμηρίου της αθωότητας, αποτελεί τη βάση για τους νομοθέτες του Ν. 2093/92 που επιβάλλει την ποινή της αφαίρεσης των πινακίδων και της άδειας κυκλοφορίας, της επιβολής προστίμου καθώς και του διπλασιασμού των τελών, ως πράξη τιμωρίας για μία παράβαση πριν αυτή εκδικασθεί.
13.  Από τα παραπάνω, γίνεται γνωστή η σοβαρότητα της επιβαλλόμενης ποινής, για μη πληρωμή των τελών κυκλοφορίας. Αφού λοιπόν πρόκειται για ένα τόσο σοβαρό παράπτωμα, που επισύρει την ποινή της στέρησης του μεταφορικού μέσου, κατά συνέπεια στέρησης της δυνατότητας μετακίνησης που ισοδυναμεί με στέρηση της ελευθερίας, ισχυρίζομαι ότι η εκδίκαση της αδυναμίας πληρωμής τελών κυκλοφορίας, θα έπρεπε να γίνεται από την δικαστική και όχι από τη νομοθετική εξουσία. Διότι η αυθαίρετη πράξη των νομοθετών, να ορίσουν το ποσό των τελών κυκλοφορίας αφ’ ενός και το ποσό και το είδος της ποινής αφ’ ετέρου, υποκαθιστά τη δικαιοσύνη.  Επειδή ο θεσμός της Δημοκρατίας, βασίζεται στην ανεξαρτησία της Δικαστικής από την Νομοθετική κα την Εκτελεστική εξουσία, (Σύνταγμα άρθρο 26) όταν δια των δύο τελευταίων υποκαθίσταται η δικαιοσύνη, στην ουσία καταλύεται ο θεσμός της Δημοκρατίας. Η εξάρτηση ή αντικατάσταση της δικαστικής εξουσίας από την νομοθετική και την εκτελεστική, μπορεί να ερμηνευτεί ως σφετερισμός της, επιτρέποντας στους Έλληνες Πολίτες να ενεργοποιήσουν το ακροτελευταία διάταξη του Συντάγματος σύμφωνα με την οποία (άρθρο 120 παρ. 3) «Ο σφετερισμός, με οποιονδήποτε τρόπο της λαϊκής κυριαρχίας και των εξουσιών που απορρέουν από αυτή, διώκεται μόλις αποκατασταθεί η νόμιμη εξουσία». Η δικαστική εξουσία είναι μία από τις τρεις εξουσίες του λαού (Δικαστική, Νομοθετική, Εκτελεστική) και κατά συνέπεια ο σφετερισμός της από τους νομοθέτες και τα μέλη της κυβέρνησης αποτελεί συνταγματική παράβαση και αδίκημα που διώκεται από κάθε νόμιμη εξουσία. Το γεγονός ότι στην Ελλάδα η υποβάθμιση και υποκατάσταση της Δικαιοσύνης  έφτασε σε σημείο να θεωρείται ένα συνηθισμένο γεγονός, το οποίο δεν διώκεται, αποτελεί άλλη μια απόδειξη ότι η εξουσία δεν είναι νόμιμη. Με αποτέλεσμα, η τήρηση του Συντάγματος και της νομιμότητας να επαφίεται στον πατριωτισμό μας, διότι δικαιούμαστε και υποχρεούμαστε να αντιστεκόμαστε με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.
Το άρθρο 6 παρ. 1. της Συνθήκης της Ρώμης, που ορίζει ότι:  «Παν πρόσωπον έχει δικαίωμα όπως η υπόθεσίς του δικασθή δικαίως, δημοσία και εντός λογικής προθεσμίας υπό ανεξαρτήτου και αμερολήπτου δικαστηρίου, νομίμως λειτουργούντος, το οποίον θα αποφασίση είτε επί των αμφισβητήσεων επί των δικαιωμάτων και υποχρεώσεών του αστικής φύσεως, είτε επί του βασίμου πάσης εναντίον του κατηγορίας ποινικής φύσεως.»
Και ότι (παρ. 2) «Παν πρόσωπον κατηγορούμενον επί αδικήματι τεκμαίρεται ότι           είναι αθώον μέχρι της νομίμου αποδείξεως της ενοχής του.»
προκύπτει και από την ορθή ερμηνεία βάσει του Ελληνικού Συντάγματος, της έννοιας της διακρίσεως των τριών εξουσιών. Διότι μόνον όταν η δικαστική εξουσία υποβαθμίζεται και υποκαθίσταται από την νομοθετική και την εκτελεστική, οι πολίτες επιβαρύνονται με ποινές, χάνοντας το δικαίωμα της προηγούμενης ακρόασης και της δίκαιης δίκης εντός λογικής προθεσμίας από ανεξάρτητο και αμερόληπτο δικαστήριο που λειτουργεί νόμιμα.  Αφού λοιπόν στην Ελλάδα έχουμε χάσει αυτό το δικαίωμα, κυρίως για υποθέσεις που αφορούν πληρωμές τελών, έκτακτων εισφορών και φόρων, σύμφωνα με την κοινή λογική που οι κρατικοί λειτουργοί δεν δικαιούνται να υποτιμούν, η Συνταγματική Δημοκρατία έχει καταλυθεί. Διότι ούτε το δικαίωμα μιας δίκης έχουμε, αφού αυτό έχει περιοριστεί μόνον στην εύπορη κοινωνική τάξη που μπορεί να τα χρηματοδοτήσει, ούτε οι προθεσμίες είναι λογικές αλλά διαιωνίζονται, ούτε τα δικαστήρια είναι αμερόληπτα και νόμιμα, αφού οι αποφάσεις τους προκαθορίζονται από τη νομοθετική και την εκτελεστική εξουσία.
Επειδή, σύμφωνα με το άρθρο 87 του Συντάγματος, οι δικαστές πρέπει να «απολαμβάνουν λειτουργική και προσωπική ανεξαρτησία» και «κατά την άσκηση των καθηκόντων τους υπόκεινται μόνον στο Σύνταγμα και στους νόμους και σε καμιά περίπτωση δεν υποχρεούνται να συμμορφώνονται με διατάξεις που έχουν τεθεί κατά κατάλυση του Συντάγματος», και επειδή, όπως με το παρόν κείμενο έχω αποδείξει, ότι οι διατάξεις των νόμων που αφορούν τα τέλη κυκλοφορίας και τις επιβαλλόμενες ποινές για αδυναμία πληρωμής τους έχουν τεθεί κατά κατάλυση του Συντάγματος, πιστεύοντας ότι η δικαστική εξουσία είναι η μόνη που μπορεί να μας προστατεύσει από τον καιροσκοπισμό των πολιτικών, θεωρώ, πως ήρθε η στιγμή να το αποφασίσει.
7) ΔΗΛΩΣΗ ΑΔΥΝΑΜΙΑΣ ΠΛΗΡΩΜΗΣ ΤΩΝ ΤΕΛΩΝ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΟΒΑΡΟΥΣ, ΝΟΜΙΜΟΥΣ, ΒΑΣΙΜΟΥΣ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΣ ΛΟΓΟΥΣ ΠΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΑ ΔΗΛΩΣΗ ΑΝΑΦΕΡΩ.
Η Αδυναμία που αναφέρω έχει δύο σκέλη: Είναι πρώτον αδυναμία συνείδησης και δεύτερον αδυναμία οικονομική.
Πρώτον: Δεν μου επιτρέπει η Συνείδησή μου, διότι σύμφωνα με την Ακροτελευταία διάταξη, άρθρο 120 του Συντάγματος,
2. O σεβασμός στo Σύνταγμα και τoυς νόμoυς πoυ συμφωνoύν με αυτό και η αφoσίωση στην Πατρίδα και τη Δημoκρατία απoτελoύν θεμελιώδη υπoχρέωση όλων των Eλλήνων.
4. H τήρηση τoυ Συντάγματoς επαφίεται στoν πατριωτισμό των Eλλήνων, πoυ δικαιoύνται και υπoχρεoύνται να αντιστέκoνται με κάθε μέσo εναντίoν oπoιoυδήπoτε επιχειρεί να τo καταλύσει με τη βία.
Βρίσκοντας λοιπόν, μία σωρεία παραβάσεων του συντάγματος στους δύο νόμους που σας αναφέρω και επί των οποίων διατηρώ την επιφύλαξή μου, αντιλαμβάνομαι, ως νοήμων πολίτης, ότι η αποδοχή και η εφαρμογή τους δρα καταλυτικά προς το Σύνταγμα. Επειδή η υποχρέωση της εφαρμογής τους ασκείται επί των πολιτών της χώρας μας βίαια, στερώντας τους το δικαίωμα της προηγούμενης ακρόασης και ένα πλήθος συνταγματικών δικαιωμάτων τους, καθώς και το τεκμήριο της αθωότητας μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσής τους, (Σύμφωνα με τη Σύμβαση της Ρώμης (Ν. 2329/1953), και το ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ 53/1974 (ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΑΣΠΙΣΗ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΘΕΜΕΛΙΩΔΩΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΩΝ (ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ)) Άρθρον 6 παρ. 1 και 2)
αντιλαμβάνομαι, ότι η καταλυτική δράση τους προς το Σύνταγμα και τα αναγνωρισμένα από διεθνείς συμβάσεις ανθρώπινα δικαιώματα, γίνεται βίαια.
Επειδή, ως ευσυνείδητος πολίτης γνωρίζω ότι η συμμετοχή σε αντισυνταγματικές πράξεις, ακόμη και η αποσιώπησή τους μας καθιστά συνένοχους, διότι αδιαφορούμε ως προς την υποχρέωσή μας (όπως αυτή ορίζεται από το άρθρο 120 παρ. 4 του Συντάγματος,) να αντιστεκόμαστε με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να καταλύσει το Σύνταγμα με τη βία. Ως νοήμων πολίτης γνωρίζω ότι στον «οποιονδήποτε» δικαιούμαι να συμπεριλάβω και τους νομοθέτες αλλά και τους εφαρμοστές των νόμων οι οποίοι, (σύμφωνα με το άρθρο 120 παρ. 2 του Συντάγματος), οφείλουν να σέβονται το Σύνταγμα και (μόνον) τους νόμους που συμφωνούν με αυτό.
Επειδή, η πληρωμή των τελών κυκλοφορίας θα είναι κατά την άποψή μου μια ένδειξη συμμετοχής στις παραβιάσεις του Συντάγματος που εμπεριέχει ο νόμος άρα και συνενοχής, η συνείδησή μου δεν μου επιτρέπει να προβώ στη συγκεκριμένη πράξη πριν συζητήσω με τους αρμοδίους τις επιφυλάξεις μου, δηλαδή με τον Προϊστάμενο της Δ.Ο.Υ., με τα ελεγκτικά όργανα και τους δικαστές ενός διοικητικού δικαστηρίου.
Επειδή δεν είναι νομικός, γνωρίζω πως υπάρχει το ενδεχόμενο να σφάλλω, κάνω χρήση όμως του δικαιώματος που μου προσφέρει το Σύνταγμα στο άρθρο 120, σύμφωνα με το οποίο: 2 O σεβασμός στo Σύνταγμα και τoυς νόμoυς πoυ συμφωνoύν με αυτό και η αφoσίωση στην Πατρίδα και τη Δημoκρατία απoτελoύν θεμελιώδη υπoχρέωση όλων των Eλλήνων.
Επομένως, όλοι οι Έλληνες και όχι μόνον οι νομικοί, έχουν δικαίωμα να κρίνουν ποιοι νόμοι συμφωνούν με το Σύνταγμα ώστε να δύνανται να λειτουργούν ανά πάσα στιγμή σύμφωνα με τη θεμελιώδη υποχρέωσή τους προς αυτό. Επίσης σύμφωνα με το άρθρο 120παρ. 4 όλοι οι Έλληνες έχουν την υποχρέωση και το δικαίωμα της αντίσταση με κάθε μέσο, εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να καταλύσει το Σύνταγμα με τη βία. Επομένως όλοι οι Έλληνες έχουν δικαίωμα να κρίνουν τις πράξεις των νομοθετών και των εφαρμοστών των νόμων ελέγχοντας αν εμπεριέχουν στοιχεία καταλυτικά προς το Σύνταγμα, κρατώντας φυσικά τις επιφυλάξεις τους, μέχρι να συζητηθεί η άποψή τους με τους ειδικούς ερμηνευτές.
Γνωρίζοντας πως υπάρχει το ενδεχόμενο να σφάλλω, δηλώνω την επιφύλαξή μου ως προς τη συνταγματικότητα των νόμων που αναφέρω, και όχι την απόλυτη βεβαιότητα. Γι’ αυτό σας αναφέρω απλώς τις επιφυλάξεις μου, ζητώντας να μου απαντήσετε σε αυτές γραπτά και αιτιολογημένα ώστε να μπορέσω να αποφασίσω ορθότερα για την πράξη μου.
Για να μην εκληφθεί η παρούσα δήλωση αδυναμίας, ως μια υπεκφυγή πληρωμής, ζήτησα από το ταμείο παρακαταθηκών να παρακαταθέσω το ποσό των τελών μέχρι τη λύση της επιφύλαξής μου, αλλά όπως ήδη σας δήλωσα η επιθυμία μου αυτή δεν προβλέπεται από το κράτος (Σύμφωνα με τη γνωμοδότηση του Νομικού Συμβουλίου 40/2012) που υποχρεώνει τους υπαλλήλους του Τ.Π.Δ να μην δέχονται παρακαταθήκες που αφορούν διαφορές δημοσίου δικαίου.
Δεύτερον: Βρίσκομαι σε αδυναμία οικονομική.
Η παρούσα δήλωση αδυναμίας πληρωμής, αφορά εμένα προσωπικά αλλά και ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού, που λόγω της πρόσφατης οικονομικής κρίσης και την ληστρική επίθεση του κράτους μας προς τα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα, έχει οδηγήσει ένα μεγάλο μέρος του λαού μας στην ανεργία, την ανέχεια και την εξαθλίωση. 100.000 συμπολίτες μας κατέθεσαν τις πινακίδες τους κατά τη λήξη του 2012 λόγω αδυναμίας πληρωμής των τελών κυκλοφορίας, και ένας ανάλογος αριθμός πολιτών έπραξε αυτό πέρυσι. 200.000 άτομα λοιπόν κατά τη τελευταία μόνον διετία, έχουνε στερηθεί το μέσο μετακίνησης, γεγονός που ενδεχομένως θα τους στερήσει την εργασία και τη δυνατότητα πρόσβασης προς τους πόρους της τροφής.
Στατιστικές έρευνες βεβαιώνουν ότι η σημερινή εξαθλίωση του Ελληνικού λαού, είναι χειρότερη από εκείνη του Αμερικανικού κατά το περίφημο κραχ του 1929. 3.500 αυτοκτονίες κατά την τελευταία τριετία, αμέτρητες χιλιάδες άστεγοι, 2.500.000 άνεργοι και περισσότεροι από 1.000.000 μετανάστες προς το εξωτερικό, αποτελούν τα τραγικά αποδεικτικά στοιχεία ότι η επιβίωση στη χώρα μας είναι πλέον αδύνατη για μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού, που βρίσκεται στα πρόθυρα του αφανισμού. Αν λάβουμε υπόψη ότι οι στατιστικές αυτές βασίζονται στα μετρήσιμα, επίσημα κρατικά στοιχεία, μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε ότι πίσω από αυτούς τους αριθμούς βρίσκεται ένας ακόμη μεγαλύτερος που δεν έχει ακόμη μετρηθεί. Ποιος έχει μετρήσει για παράδειγμα, τις απόπειρες αυτοκτονίας; Και ποιος ενδιαφέρθηκε να μάθει για τον αριθμό των συμπολιτών μας που έχουν πέσει σε κατάθλιψη; Η επίσημα δηλωμένη ανεργία, βασίζεται στον αριθμό των πολιτών που είναι εγγεγραμμένος στον Ο.Α.Ε.Δ, ελπίζοντας σε μια μικρή πιθανότητα εύρεσης εργασίας ή σε κάποιο άθλιο και προσωρινό επίδομα. Πόσοι άνεργοι όμως σήμερα παραμένουν εγγεγραμμένοι στον Ο.Α.Ε.Δ; Αρκεί να σκεφτούμε ότι αν δεν φροντίσουν να ανανεώνουν κάθε μήνα την εγγραφή τους δια της παρουσίας τους, αυτομάτως διαγράφονται, δίχως αυτό να σημαίνει ότι πλέον εργάζονται. Αξίζει επίσης να σημειώσουμε ότι οι ημιαπασχολούμενοι και οι άνεργοι φοιτητές δεν εγγράφονται στον Ο.Α.Ε.Δ. Πίσω από τα επίσημα στοιχεία κρύβεται μια τρομερή πραγματικότητα που η άρχουσα τάξη και οι εύποροι πολίτες, μεταξύ των οποίων οι νομοθέτες και οι δικαστές, αποφεύγουν να δουν.
Απόδειξη αποτελούν οι σκληροί νόμοι και οι εξαντλητικές ποινές που προκύπτουν από έναν τρόπο σκέψης ευρισκόμενον ΕΚΤΟΣ της σημερινής ελληνικής πραγματικότητας. Ο νομοθέτης για παράδειγμα, το μηνιαίο εισόδημα του οποίου ισοδυναμεί με το ετήσιο του μέσου Έλληνα πολίτη, ζητά την αφαίρεση της άδειας οδήγησης του οχήματος, στην περίπτωση που ο ιδιοκτήτης του αδυνατεί να πληρώσει τα τέλη κυκλοφορίας. Προβαίνει σε τούτη τη σκληρή απόφαση προφανώς διότι ο ίδιος, δεν χρησιμοποιεί το όχημά του ως μέσο βιοπορισμού, καθώς η επιβίωσή του είναι εξασφαλισμένη από το κράτος. Κατά συνέπεια αδυνατεί να καταλάβει ότι το μέσο μετακίνησης για την  πλειοψηφία του λαού, είναι άμεσα συνδεδεμένο με τη δυνατότητα επιβίωσής του. Και ότι στερώντας την δυνατότητα μετακίνησης στερεί και τη δυνατότητα επιβίωσης. Θέλοντας μάλιστα να δείξει ότι η σκέψη του διέπεται από δημοκρατικές αρχές, παρέχει στους πολίτες τη δυνατότητα, σε περίπτωση αδυναμίας πληρωμής των τελών, της παράδοση των πινακίδων και της ακινητοποίησης του οχήματός τους. Με την ίδια λογική, στους πολίτες που αδυνατούν να πληρώσουν το «χαράτσι» της ΔΕΗ, τους παρέχει τη δυνατότητα να διακόψουν την ηλεκτροδότηση του σπιτιού τους! Με την ίδια λογική, στους πολίτες που αδυνατούν να πληρώσουν το τέλος επιτηδεύματος, τους παρέχει τη δυνατότητα να κάνουν διακοπή του επαγγέλματός τους! Με την ίδια λογική, στους πολίτες που αδυνατούν να επιβιώσουν στην χώρα που γεννήθηκαν, διότι δεν έχουν ούτε θέρμανση, ούτε ρεύμα, ούτε διατροφή, ούτε επάγγελμα ούτε ένα μέσο μετακίνησης προς εξεύρεση τροφής, ο πάντα δημοκρατικά σκεπτόμενος νομοθέτης, τους παρέχει τη δυνατότητα να εγκαταλείψουν τη χώρα τους! Με αποτέλεσμα περισσότεροι από ένα εκατομμύριο συμπολίτες μας να έχουν εγκαταλείψει τη χώρα κατά την τελευταία τριετία, και ένα ακόμη μεγαλύτερο κύμα να ετοιμάζεται να την εγκαταλείψει στο άμεσο μέλλον!.
Οι εξευτελιστικοί για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια αυτοί νόμοι, είναι γνωστό σε όλους μας ότι παραβαίνουν ένα πλήθος άρθρων του Συντάγματος, ενός συντάγματος δημοκρατικού και ανθρωποκεντρικού, που από τα πρώτα κι όλας άρθρα του ορίζει ότι «θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία». Ότι «όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα».
Δυστυχώς όμως στις μέρες μας, οι εξουσίες πηγάζουν από ξένα κερδοσκοπικά κέντρα στα οποία η Εθνική Κυριαρχία της χώρας μας έχει άνευ όρων παραδοθεί. Τίποτα λοιπόν δεν υπάρχει «υπέρ του Λαού, αφού ο λαός αυτός διώκεται από τη χώρα του, και τίποτα υπέρ του Ελληνικού Έθνους, αφού ο διωκόμενος γηγενής λαός αντικαθίσταται από αλλοεθνείς μετανάστες, ο πληθυσμός των οποίων υπερβαίνει τα 4.000.000, και όταν με το καλό νομιμοποιηθεί, επενδύοντας στις αυξητικές του τάσεις, θα αποκτήσει την πλειοψηφία, διεκδικώντας το δικαίωμα της αυτοδιαχείρισης.
Ζούμε το χρονικό μιας γενοκτονίας κι ενός ανέντιμου διωγμού του ελληνικού λαού από τη χώρα του, παρόμοιας με αυτές του Πόντου, της Σμύρνης και της Κωνσταντινούπολης. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο διωγμός των Ελλήνων από την Κωνσταντινούπολη, δεν επετεύχθη με την άσκηση βίας όπως στις περιπτώσεις του Πόντου και της Σμύρνης, αλλά με την επιβολή δυσβάσταχτης φορολογίας. Σημασία έχει ότι το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο.
Παρόλο λοιπόν που σύμφωνα με το άρθρο 2 του Συντάγματος, «Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας»,  στις μέρες μας ο «σεβασμός» προς τον πολίτη αποτελεί για τους νομοθέτες μας άγνωστη λέξη, και ακόμη πιο άγνωστη είναι η φράση «Σεβασμός προς το Έθνος». Κάτω από αυτές τις συνθήκες ο «σεβασμός προς το Σύνταγμα» υπόκειται στην ίδια θλιβερή μοίρα, με αποτέλεσμα το Σύνταγμα να έχει γίνει κουρελόχαρτο που χρησιμοποιείται μόνον για τους τύπους.
8) ΥΠΟΜΝΗΜΑ ΠΡΟΣ ΤΑ ΕΛΕΓΚΤΙΚΑ ΟΡΓΑΝΑ
Πολίτες και δημόσιοι υπάλληλοι, είμαστε από κοινού παθόντες των αυθαίρετων τρόπων διακυβέρνησης που φτάνουν ως το έσχατο σημείο να αδιαφορούν για το Σύνταγμα.
Οι δημόσιοι υπάλληλοι, σύμφωνα με το άρθρο 103 παρ. 1 του Συντάγματος, «είναι εκτελεστές της θέλησης του Κράτους και υπηρετούν το Λαό. Ας διευκρινίσουμε ότι «κράτος» δεν είναι η παρούσα κυβέρνηση αλλά το σύνολο της Εθνικής μας περιουσίας, το σύνολο των συμπολιτών μας και το σύνολο των δικαιωμάτων μας που ορίζονται από το Σύνταγμα και απορρέουν από το γεγονός ότι είμαστε συνιδιοκτήτες της εθνικής μας περιουσίας. Τα μέλη της εκάστοτε κυβέρνησης και οι νομοθέτες είναι επίσης πολίτες του κράτους με ίσα δικαιώματα και όχι οι ιδιοκτήτες του.
Η «θέληση του Κράτους» που εκφράζεται εν μέρει από τους νομοθέτες, γίνεται αποδεκτή μόνον στην περίπτωση που αυτή ορίζεται σύμφωνα με το Σύνταγμα, το οποίο διασφαλίζει τα δικαιώματα των πολιτών. Σε κάθε διαφορετική περίπτωση δεν πρέπει να εκτελείται από τα δημόσια εκτελεστικά όργανα και να καταγγέλλεται ως αντισυνταγματική.
Σύμφωνα με τον κώδικα δημοσίων υπαλλήλων, NOMOΣ ΥΠ’ ΑΡΙΘ. 3528/2007, ορίζονται τα εξής:

Άρθρο 24
Πίστη στο Σύνταγμα
«Ο υπάλληλος είναι εκτελεστής της θέλησης του Κράτους, υπηρετεί μόνο το Λαό και οφείλει πίστη στο Σύνταγμα και αφοσίωση στην Πατρίδα και τη Δημοκρατία».
Σε περίπτωση λοιπόν που η «θέληση του Κράτους» εκφραζόμενη μέσω ενός προσώπου ανώτερου στην διοικητική κλίμακα ή μέσω ενός νόμου που δεν υπηρετεί τον ελληνικό λαό αλλά ξένα συμφέροντα, όπως στην περίπτωσή μας συμφέροντα των ξένων δυνάμεων κατοχής που έχουν υποθηκεύσει τη χώρα μας, είναι αυτονόητο και συνταγματικό, ότι ο δημόσιος υπάλληλος δεν πρέπει να την εκτελέσει. Ιδιαίτερα δε όταν αυτή, αντίκειται και στο Σύνταγμα. Το γεγονός ότι μια διαταγή ανωτέρου ή ένας νόμος αντίκειται στο Σύνταγμα, αποτελεί αδιάσειστη απόδειξη ότι δεν υπηρετεί το λαό, αφού το Σύνταγμα είναι ο μοναδικός θεσμός που προστατεύει τα δικαιώματά του.
Τα ανωτέρω ορίζονται από το άρθρο 25 του δημοσιοϋπαλληλικού κώδικα με τίτλο
«Νομιμότητα υπηρεσιακών ενεργειών»
Σύμφωνα με το οποίο στις παρ. 2 -5 ορίζεται ότι:
2. Ο υπάλληλος οφείλει να υπακούει στις διαταγές των προϊσταμένων του. Όταν όμως εκτελεί διαταγή, την οποία θεωρεί παράνομη, οφείλει, πριν την εκτέλεση, να αναφέρει εγγράφως την αντίθετη γνώμη του και να εκτελέσει τη διαταγή χωρίς υπαίτια καθυστέρηση.
Η διαταγή δεν προσκτάται νομιμότητα εκ του ότι ο υπάλληλος οφείλει να υπακούσει σε αυτήν.
3. Αν η διαταγή είναι προδήλως αντισυνταγματική ή παράνομη, ο υπάλληλος οφείλει να μην την εκτελέσει και να το αναφέρει χωρίς αναβολή.

3.   …. όταν, ύστερα από άρνηση υπακοής σε πρώτη διαταγή που προδήλως αντίκειται σε τέτοιες διατάξεις, ακολουθήσει δεύτερη διαταγή που εκθέτει επείγοντες και εξαιρετικούς λόγους γενικότερου συμφέροντος, ο υπάλληλος οφείλει να εκτελέσει τη διαταγή και να αναφέρει συγχρόνως στην προϊσταμένη αρχή εκείνου που τον διέταξε. Επί νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου, εφόσον εκείνος που διέταξε είναι το διοικητικό συμβούλιο ή το ανώτατο μονομελές όργανο διοίκησης, η αναφορά υποβάλλεται στον εποπτεύοντα Υπουργό. Εάν εκείνος που διέταξε είναι ο Υπουργός, η αναφορά υποβάλλεται στον Πρωθυπουργό.
4. Αν ο υπάλληλος έχει αντίθετη γνώμη για εντελλόμενη ενέργεια, για την οποία είναι αναγκαία η προσυπογραφή ή η θεώρηση του, οφείλει να τη διατυπώσει εγγράφως για να απαλλαγεί από την ευθύνη. Εάν παραλείπει την προσυπογραφή ή θεώρηση, θεωρείται ότι προσυπέγραψε ή θεώρησε.
5. Οι προϊστάμενοι όλων των βαθμίδων οφείλουν να προσυπογράφουν τα έγγραφα που ανήκουν στην αρμοδιότητα τους και εκδίδονται με την υπογραφή του προϊσταμένου τους. Αν διαφωνούν, οφείλουν να διατυπώσουν εγγράφως τις τυχόν αντιρρήσεις τους. Αν παραλείψουν να προσυπογράψουν το έγγραφο, θεωρείται ότι το προσυπέγραψαν.
Οι δημόσιοι υπάλληλοι, σύμφωνα με το άρθρο 103 παρ. 1 του Συντάγματος,
«Οφείλουν πίστη στο Σύνταγμα και αφοσίωση στην Πατρίδα.»
Επειδή η πίστη προϋποθέτει γνώση, αφού είναι αδύνατον να πιστεύεις σε κάτι που αγνοείς την ύπαρξή του, (με εξαίρεση ίσως την πίστη προς το Θεό) οι δημόσιοι υπάλληλοι οφείλουν να γνωρίζουν το Σύνταγμα και στη συγκεκριμένη περίπτωση τα ελεγκτικά όργανα οφείλουν να γνωρίζουν τα άρθρα του Συντάγματος που παραθέτω, προκειμένου να προβούν σε ορθή κρίση. Μετά την παρούσα δήλωσή μου και απαίτηση γνώσης των συγκεκριμένων άρθρων, από έναν πολίτη του Ελληνικού κράτους που οι δημόσιοι υπάλληλοι οφείλουν να υπηρετούν, δεν δικαιολογείται καμία πρόφαση άγνοιάς τους, σε περίπτωση μη ορθά αιτιολογημένης απάντησης στο αίτημά μου, όταν και αν αυτή κριθεί από τα διοικητικά δικαστήρια, τον Άρειο Πάγο, ή το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Σύμφωνα με τον Δημοσιοϋπαλληλικό κώδικα, (NOMOΣ ΥΠ’ ΑΡΙΘ. 3528 ΔΗΜΟΣΙΟΫΠΑΛΛΗΛΙΚΟΣ ΚΩΔΙΚΑΣ, Άρθρο 107 στο κεφάλαιο Πειθαρχικά παραπτώματα, παρ. 1, α)) «Πειθαρχικά παραπτώματα αποτελούν ιδίως, πράξεις με τις οποίες εκδηλώνεται άρνηση αναγνώρισης του Συντάγματος ή έλλειψη αφοσίωσης στην Πατρίδα και τη Δημοκρατία.» και β) η παράβαση καθήκοντος.
Η άρνηση λοιπόν αναγνώρισης του Συντάγματος, η οποία προκύπτει από την άρνηση ή αποφυγή της γνώσης του, αποτελεί πειθαρχικό παράπτωμα που σύμφωνα με το άρθρο 109 κεφ. Πειθαρχικές ποινές, παρ. 2, μπορεί να οδηγήσει στην ποινή της οριστικής παύσης του αρνούμενου να γνωρίσει και να αναγνωρίσει το Σύνταγμα υπαλλήλου. Δεν αποτελεί λοιπόν καλή δικαιολογία, η συνήθης φράση ότι «αυτά είναι ψηλά γράμματα μόνον για τους δικηγόρους και τους δικαστές…» αφού ο κάθε Έλληνας πολίτης, μπορεί να αξιώσει την οριστική παύση ενός δημοσίου υπαλλήλου που αρνείται να αναγνωρίσει το Σύνταγμα και να εκφράσει την έμπρακτη πίστη του προς αυτό.
Ο τρόπος της έμπρακτης αναγνώρισης και πίστης προς το Σύνταγμα, είναι σαφής στον δημοσιοϋπαλληλικό κώδικα και συγκεκριμένα στο άρθρο 25, παράγραφοι 2-5 που μόλις εξέθεσα.
Το υπόμνημα αυτό το θέτω συναδελφικά προς τα ελεγκτικά όργανα, όντας κι εγώ δημόσιος υπάλληλος, συνέλληνας και συμπολίτης τους, διότι δεν επιθυμώ η παρούσα δήλωση επιφύλαξης ως προς τη συνταγματικότητα των νόμων που καταγγέλλω, να οδηγήσει σε μία προσωπική μεταξύ μας προστριβή, σε περίπτωση που λάβω μία μη αιτιολογημένη απάντηση, ή μια απάντηση με ασαφή ή λανθασμένη αιτιολόγηση που βεβαιώνει μη αναγνώριση του Συντάγματος, και αναγκαστώ κατά συνέπεια να κάνω προσφυγή στα διοικητικά δικαστήρια προς επίλυση της υπόθεσής μου.
Διότι η άρνηση αιτιολογημένης απάντησης βάσει του Συντάγματος, η επιμέτρηση προστίμου σε βεβαιωτικό κατάλογο οφειλής ή η αφαίρεση των πινακίδων σε συνδυασμό με μια λανθασμένη αιτιολόγηση που βεβαιώνει μη αναγνώριση του Συντάγματος, αποτελεί παράβαση καθήκοντος  και σύμφωνα με το άρθρο 109 παρ. 2, β) επισύρει επίσης την ποινή της οριστικής παύσης.
Στην περίπτωση που η Τροχαία, επιβάλλει ποινή μόνον βάσει του Κ.Ο.Κ. παρόλο που με την παρούσα δήλωση επιφύλαξής μου, έχω ενημερώσει για την αντισυνταγματικότητα των διατάξεων του άρθρου 36 του ν. 2093/92, βάσει του οποίου ο Κ.Ο.Κ. ορίζει τις ποινές, υποθέτω ότι επίσης η πράξη αυτή θα θεωρηθεί ως πράξη μη αναγνώρισης του Συντάγματος και έλλειψης σεβασμού προς αυτό. Επίσης στην περίπτωση που η ποινή επιβληθεί χωρίς αιτιολόγηση επί των επιφυλάξεων που αναφέρω, με μόνη αναφορά στον Κ.Ο.Κ. ο επιβάλλων την ποινή θα έχει παραβεί το άρθρο 10 του Συντάγματος σύμφωνα με το οποίο «οι αρχές είναι υποχρεωμένες να ενεργούν σύντομα κατά τις κείμενες διατάξεις και να απαντούν αιτιολογημένα σε εκείνον που υπέβαλε την αναφορά, σύμφωνα με το νόμο». Επειδή ο Κ.Ο.Κ δεν προβλέπει την ποινή που πρέπει να επιβληθεί στην περίπτωση που ο υπαίτιος έχει δηλώσει με σαφώς αιτιολογημένο γραπτό κείμενο την επιφύλαξή του ως προς τη συνταγματικότητα των διατάξεων των νόμων που ο Κ.Ο.Κ. επικαλείται, η αναφορά μόνον στον Κ.Ο.Κ. από τον επιβάλλοντα την ποινή δεν μπορεί να θεωρηθεί αιτιολογημένη απάντηση. Γεγονός που τεκμηριώνεται από το άρθρο 25 του Δημοσιοϋπαλληλικού κώδικα με τίτλο: «Νομιμότητα υπηρεσιακών ενεργειών» που προανέφερα. Διότι σε αυτή την περίπτωση ο δημόσιος υπάλληλος καλείται να κρίνει τη συνταγματικότητα του νόμου βάσει του οποίου επιβάλλει την ποινή, και να αποφασίσει αν θα προβεί στην πράξη του απλά, ή θα «αναφέρει εγγράφως την αντίθετη γνώμη του». Ενημερώνω ότι το άρθρο 25 στην παράγραφο 3 είναι σαφές: «Αν η διαταγή είναι προδήλως αντισυνταγματική ή παράνομη, ο υπάλληλος οφείλει να μην την εκτελέσει και να το αναφέρει χωρίς αναβολή.»
Και επειδή, με την παρούσα αναφορά, δήλωση επιφύλαξης ως προς τη συνταγματικότητα των διατάξεων που με αφορούν και με το παρόν υπόμνημα ενημέρωσα τα ελεγκτικά και διοικητικά όργανα πάνω στη σχετική νομοθεσία, δεν μπορεί να γίνει επίκληση άγνοιας, στην περίπτωση που αυτά κατηγορηθούν για μη αναγνώρισης του Συντάγματος, για έλλειψη σεβασμού προς αυτό, για παράβαση καθήκοντος και κατάχρηση εξουσίας, λόγω επιβολής ποινής με μη αιτιολογημένη απάντηση.
Μεγάλη παγίδα για τους υπαλλήλους αποτελεί η αντίφαση που συχνά παρουσιάζεται μεταξύ ενός νόμου και ενός άρθρου του Συντάγματος που αφορούν το ίδιο θέμα. Υπενθυμίζω λοιπόν και πάλι, ότι η Ακροτελευταία διάταξη του Συντάγματος άρθρο 120 παρ. 2 για την περίπτωση αυτή είναι σαφέστατη, ορίζοντας ξεκάθαρα ότι οφείλουμε σεβασμό στο Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν με αυτό, και όχι προς όλους τους νόμους γενικά.. Οι αντισυνταγματικοί νόμοι λοιπόν πρέπει να εντοπίζονται, να καταγγέλλονται με επιφύλαξη και να απέχουν του σεβασμού μας, ιδίως δε όταν είμαστε δημόσιοι υπάλληλοι και έχουμε χρέος να οφείλουμε Πίστη στο Σύνταγμα και να υπηρετούμε το Λαό, αντί κάποιους που με αντισυνταγματικούς νόμους επιχειρούν να καταλύσουν τη Δημοκρατία.
Ενημερώνοντας λοιπόν για τους κινδύνους που έχει ένας δημόσιος υπάλληλος να εμπλακεί σε ένα διοικητικό δικαστήριο με την κατηγορία έλλειψης σεβασμού προς το Σύνταγμα, μη αναγνώρισής του και κατά συνέπεια αδυναμίας διάκρισης μεταξύ των συνταγματικών και των μη συνταγματικών νόμων, κυρίως δε στις παραπάνω περιπτώσεις όπου η διάκριση αυτή έχει αποσαφηνιστεί και τονισθεί, προτείνω στα ελεγκτικά όργανα πριν προβούν σε οποιαδήποτε κίνηση προς απάντηση ή τιμωρία μου, να παραπέμψουν το θέμα μου στο Νομικό Συμβούλιο του Κράτους αφού προηγουμένως με καλέσουν γραπτώς σε προηγούμενη ακρόαση για επίλυση αποριών και διευκρινίσεις.
9) ΑΠΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ ΤΕΚΜΗΡΙΟΥ ΤΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ, ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΝΟΜΙΜΗ ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΤΗΣ ΕΝΟΧΗΣ ΜΟΥ
Μετά την παρούσα δήλωσή μου και μέχρι την εκδίκασή της, το κράτος μέσω των υπαλλήλων του δεν έχει δικαίωμα να μου επιβάλλει χρηματική ποινή ή αφαίρεση πινακίδων του οχήματός μου, διότι σύμφωνα με τη Σύμβαση της Ρώμης (Ν. 2329/1953), και το ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ 53/1974 (ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΑΣΠΙΣΗ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΘΕΜΕΛΙΩΔΩΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΩΝ (ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ)) Άρθρον 6
Παρ. 1. «Παν πρόσωπον έχει δικαίωμα όπως η υπόθεσίς του δικασθή δικαίως, δημοσία και εντός λογικής προθεσμίας υπό ανεξαρτήτου και αμερολήπτου δικαστηρίου, νομίμως λειτουργούντος, το οποίον θα αποφασίση είτε επί των αμφισβητήσεων επί των δικαιωμάτων και υποχρεώσεών του αστικής φύσεως, είτε επί του βασίμου πάσης εναντίον του κατηγορίας ποινικής φύσεως.»
Και διότι σύμφωνα με την παρ. 2 «Παν πρόσωπον κατηγορούμενον επί αδικήματι τεκμαίρεται ότι είναι αθώον μέχρι της νομίμου αποδείξεως της ενοχής του
Σύμφωνα λοιπόν με τη σύμβαση της Ρώμης, την οποία έχει υπογράψει και η χώρα μας, ο καταναγκασμός πληρωμής των τελών, ο διπλασιασμός τους σε περίπτωση άρνησης πριν την εκδίκαση της υπόθεσης, η επιβολή χρηματικού προστίμου και ο τοκισμός τους, η μη έκδοση φορολογικής ενημερότητας, η αφαίρεση πινακίδων και κάθε άλλο μέσο εκβιασμού και εκφοβισμού των πολιτών, αναιρεί παρανόμως το τεκμήριο της αθωότητας τους πριν την νόμιμη απόδειξη της ενοχής τους.


Με τιμή
Υπογραφή.